The Dynamic of Play and Horror in Adorno's Philosophy

مدتها قبل از اینکه ویتگنشتاین توجه خود را به پیچیدگی های آن جلب کند، مفهوم بازی برای هزاران سال توجه نظریه پردازان را به خود جلب کرده بود. بازی ها چگونه به شناخت ما از جهان کمک می کنند؟ جذابیت جهانی آنها در کجا نهفته است؟ بازی معمولاً با آرامش و شناوری خاصی همراه است - با این وجود آیا می توان استدلال کرد که بازیگوشی آنقدرها هم که به نظر می رسد بی گناه نیست؟

بنس کان از نوشته‌های آدورنو استفاده می‌کند تا رابطه بین بازی فلسفی (که در اینجا به عنوان تفکر تخیلی و همچنین بیان تجربی درک می‌شود) و تجربه‌ای از ترس آدورنو با اولین برخورد کودکان با مرگ مرتبط است. کان با بررسی آثار کمتر آشنای خود که برخی از آنها هنوز ترجمه نشده اند، دیدگاه دریافت شده در مورد رویکرد آدورنو به متافیزیک، نقش تحقیق سیستماتیک و شرایط مدرن را به چالش می کشد. همان‌طور که آدورنو می‌گوید، تأثیر اولیه شوک در قلب تأمل فلسفی را می‌توان به طور کامل تنها از طریق یک تمرین فکری بی‌پایان و خلاقانه درک کرد.

Long before Wittgenstein drew attention to its complexities, the concept of play had captured the interest of theorists for millennia. How do games contribute to our knowledge of the world? Wherein lies their universal appeal? Play is usually associated with a certain blitheness and buoyancy - could it nevertheless be argued that playfulness is not quite as innocent as it might seem?

Bence Kun draws on Adorno's writings to explore the relation between philosophical play (understood here as imaginative thought as well as experimental expression) and an experience of dread Adorno links to children's first encounter with death. By investigating his less familiar works, some of which have not yet been translated, Kun challenges the received view on Adorno's approach to metaphysics, the role of systematic inquiry and the modern condition. As he has Adorno say, the originary impression of shock at the heart of philosophical reflection can only be fully apprehended through an open-ended and defiantly creative intellectual practice.