The Dynamic Architecture of a Developing Organism: An Interdisciplinary Approach to the Development of Organisms

برای هر کسی که قادر به واکنش عاطفی به آن باشد، هر دیدگاهی از یک ارگانیسم در حال رشد باید باعث ایجاد احساس شگفتی و حتی تحسین شود، چه این تحول مستقیماً دیده شود، چه در قالب یک فیلم تایم لپس یا حتی اگر به صورت ذهنی از یک سری تصاویر ثابت بازسازی شود. از خود می‌پرسیم که چگونه چنین تخم‌ها یا تکه‌های بافت به ظاهر بدوی، بدون هیچ مداخله آشکاری از بیرون، خود را به طور منظم به موجودات بالغ کاملاً ساخته‌شده تبدیل می‌کنند. اگر بخواهیم آنچه را که بیش از همه ما را در مورد توسعه شگفت زده می کند، فرمول بندی کنیم، احتمالاً پاسخ این خواهد بود که این ظرفیت درونی خود موجودات در حال توسعه برای ایجاد ساختارهای جدید است. پس چگونه می توانیم شگفتی خود را از راه هایی که کم و بیش معقول و همچنین از نظر علمی ارزشمند هستند ارضا کنیم؟ این بستگی دارد، قبل از هر چیز، به این بستگی دارد که ما چه موقعیتی را انتخاب می کنیم تا رشد جنینی را در میان سایر فرآیندهای ایجاد ساختار، حتی از جمله فعالیت های انسانی، اشغال کنیم. از یک سو، می توان رشد موجودات را به عنوان یک طبقه بسیار تخصصی از فرآیندها در نظر گرفت، منحصر به خود آنها و بیگانه با قوانین عمومی طبیعت، یا حداقل قابل اشتقاق از آنها نیست و بیشتر شبیه به اعمال عمدی انسان خودمان است. رفتار - اخلاق. در آن صورت وظیفه ما به جستجوی برخی «دستورالعمل‌های» خاص برای هر عضو بعدی چنین کلاسی کاهش می‌یابد. به نظر می رسد برخی از این ایدئولوژی ها چه در شکل آشکار و چه پنهان در زیست شناسی رشد امروزی تسلط دارند.

For anybody capable of an emotional response to it, any view of a developing organism should give birth to a feeling of amazement and even admiration, whether this development is seen directly, or in the form of a time lapse film, or even if mentally reconstructed from a series of static images. We ask ourselves how such seemingly primitive eggs or pieces of tissue, without any obvious intervention from outside, so regularly transform themselves into precisely constructed adult organisms. If we try to formulate what amazes us most of all about development, the answer will probably be that it is the internal capacity of developing organisms themselves to create new structures. How, then, can we satisfy our amazement in ways that are more or less reasonable, as well as scientifically valuable? This depends, first of all, on what position we choose to regard embryonic development as occupying among other structure creating processes, even including human activities. On the one hand, one might regard the development of organisms as a highly specialized class of processes, unique to themselves and alien to the general laws of nature, or at least not derivable from them and more akin to the deliberate acts of our own human behaviour. In that case our task would become reduced to a search for some specific 'instructions' for each next member of such a class. Whether in an overt or hidden form, some such ideology seems to dominate in present day developmental biology.