The Discursive Social Psychology of Evidence: Symbolic Construction of Reality

پس از گذراندن بیش از سی سال در آزمایشگاه برای مطالعه رفتار انسان در شرایط از پیش قالب بندی شده و کنترل شده، متوجه شدم که از کارم ناراضی هستم. این نیست که کار من هیچ یافته جدیدی در مورد رفتار انسانی ایجاد نکرده است، یا اینکه کار تقریباً منحصراً با دانشجویان اطلاعات کمی در مورد سایر گروه‌های مردم به من می‌دهد، بلکه این است که مطالعه انسان‌ها در آزمایشگاه اطلاعات کمی در مورد خود افراد به من می‌دهد. من که در اروپا به دنیا آمدم، در خاورمیانه اجتماعی شدم و در ایالات متحده تحصیل کردم، برای درک بهتر رفتار افراد مختلف وارد حرفه روانشناسی شده بودم. چیزی که در عوض دریافتم این بود که در شرایط یکنواختی که توسط آزمایشگاه تحمیل شده بود، مردم کم و بیش به شیوه‌ای یکسان پاسخ می‌دادند. رفتار منتج به من اطلاعات کمی در مورد مردم و بیشتر در مورد آزمایشگاهم به من داد. پس از جستجوی قابل توجه برای درک بهتر آموزش رسمی خودم در روانشناسی از یک سو و پیشینه فرهنگی متنوعم از سوی دیگر، متوجه شدم که این دو تأثیر اولیه به شیوه ای اساسی با هم تضاد دارند. پس از تأمل بیشتر، به ذهنم رسید که تحول بنیادین خودم در یک دوره شش ساله، از یک بزرگسال کم سواد (فقط مدرسه ابتدایی) به یک دکترای فلسفه، باعث شد دنیای متفاوتی ببینم. دنیای قبلی واقعیت من حول اشکال شواهدی می چرخید که نه تنها هرگز توسط من مورد سوال قرار نگرفتند، بلکه v vi PREFACE خود بسیار غیرقابل اعتماد بودند.

Having spent more than thirty years in the laboratory studying human behavior under preformatted, controlled conditions, I found myself dissatisfied with my work. It is not that my work produced no new findings on human conduct, or that working almost exclusively with college students gave me little information on other groups of people, but that the study of human beings in the laboratory told me little about the people themselves. Having been born in Europe, socialized in the Middle East, and educated in the United States, I had entered the profession of psychology in order to better understand different people's behavior. What I found instead was that under uniform conditions, imposed by the laboratory, people responded more or less in uniform manners. The resulting behavior told me little about the people and more about my laboratory. After considerable search for a better understanding of my own formal training in psychology on the one hand and my diversified cultural background on the other, I began to see that these two early influences clashed in some basic manner. Upon further reflection it occurred to me that my own radical transformation in a period of six years, from a poorly educated (elementary school only) adult to a doctor of philosophy, made me see a different world. My earlier world of reality revolved around forms of evidence that were not only never questioned by me, but v vi PREFACE were themselves highly unreliable.