The Discursive Construction of Hierarchy in Japanese Society: An Ethnographic Study of Secondary School Clubs

سلسله مراتب مبتنی بر ارشدیت (jouge kankei) در پویایی گروه ژاپنی همه جا وجود دارد. نحوه رفتار کردن، بستگی به موقعیت و موقعیت او در مقابل دیگران دارد. تا به امروز، هیچ مطالعه ای نشان نمی دهد که چه چیزی این سلسله مراتب را تشکیل می دهد، افرادی که در ژاپن رشد می کنند کجا و چه زمانی برای اولین بار با آن تماس می گیرند، و همچنین چگونه یاد می گیرند که در آن کار کنند.

این کتاب خلأهای موجود را پر می کند. با در نظر گرفتن ژوژ کانکی به عنوان یک نهاد اجتماعی و اتخاذ رویکرد تحلیلی گفتمان، این جلد به بررسی راه هایی می پردازد که جوژ کانکی نهادی به عنوان ویژگی ماندگار زندگی اجتماعی ژاپنی ایجاد و بازتولید می شود. این مونوگراف تحلیل می‌کند که چگونه روابط مبتنی بر ارشدیت توسط بازیگران اجتماعی از طریق استفاده از زبان و شیوه‌های گفتمانی فرازبانی، مانند استفاده از فضا، اشیاء، نشانه‌ها و نمادها اجرا، مشروعیت، انتقال، و واقعی‌سازی می‌شوند. همچنین به این می‌پردازد که چگونه قوانین تعیین‌شده می‌توانند به چالش کشیده شوند. داده‌های تجربی که یافته‌ها بر آن‌ها استوار است، از طریق 10 ماه کار میدانی قوم‌نگاری از سال 2015 تا 2018 در مدارس ژاپن جمع‌آوری شده است، با انواع خاصی از داده‌ها (کتاب‌های آداب معاشرت باشگاه مدرسه و لباس‌های فرم) که برای اولین بار ارائه و تحلیل می‌شوند. این جلد نیز تداوم و تغییر جوج کانکی از مدرسه به محل کار را نشان می دهد.

Seniority-based hierarchy (jouge kankei) is omnipresent in Japanese group dynamics. How one comports, depends on one's status and position vis-à-vis others. To-date, no study shows what constitutes this hierarchy, where and when individuals growing up in Japan first come into contact with it, as well as how they learn to function in it.

This book fills in the lacunae. Considering jouge kankei as a social institution and adopting a discourse analytic approach, this volume examines the ways in which institutional jouge kankei as an enduring feature of Japanese social life are created and reproduced. The monograph analyses how seniority-based relations are enacted, legitimised, transmitted, and reified by social actors through language use and paralinguistic discursive practices, such as the use of space, objects, signs, and symbols. It also looks at how established rules could be challenged. The empirical data on which findings are based are gathered through 10 months of ethnographic fieldwork from 2015 to 2018 in Japanese schools, with certain types of data (school club etiquette books and uniforms) being presented and analysed for the first time. This volume also shows continuity and change of jouge kankei from school to work.