The Discourse of Sensibility: The Knowing Body in the Enlightenment

این جلد بدنه حس و گفتمانی را که آن را ساخته است بازسازی می کند. گفتمان حساسیت در اواسط قرن هجدهم تا اواخر قرن هجدهم بسیار گسترده شد، به ویژه در فرانسه و بریتانیا. کنکاش در بدنه ی حس، لزوماً ورود به فضایی میان رشته ای و دعوت از کثرت رویکردهای روش شناختی است که این مجموعه نمونه آن است. فصول گردآوری شده در اینجا تاریخ ادبیات و زیبایی شناسی، متافیزیک و معرفت شناسی، نظریه اخلاق، پزشکی و تاریخ فرهنگی را گرد هم می آورد. آنها با هم به چهار موضوع اصلی کمک می کنند: اول، مجموعه حالت های مختلفی را بازسازی می کند که به وسیله آنها موضوع دلسوز تفسیر یا فیلمنامه می شد، از جمله از طریق تئاتر، شعر، ادبیات، و معاهدات پزشکی و فلسفی. ثانیاً آن دسته از فنون تعلیم و تربیت عاطفی را ترسیم می کند که با پزشکی سازی بدن دانشمند مستلزم بودند، و ثالثاً روشی را برجسته می کند که در آن بدن حس به طور همزمان خاص و جهانی ساخته شده است. در نهایت، «نیروهای گریز از مرکز» در حال بازی در گفتمان، و اضطرابی که اغلب با آنها همراه بود را نشان می‌دهد.

در مرکز تفکر قرن هجدهم یک موضوع بسیار خاص قرار داشت: بدنه حس، بدن آگاه روشنگری. شخصیت جوینده دانش با در هم آمیختن ذهن و ماده، اندیشه و احساس ساخته شد. و بنابراین، در جایی که متفکر روشنگری عموماً با عقل، حقیقت گویی و اصلاحات اجتماعی و سیاسی مرتبط است، روشنگری نیز به دلیل ارزش گذاری احساسات شناخته شده است. در طول این دوره، فعالیت‌های فکری به‌عنوان جنبه‌ای مجسم و عاطفی پیش‌بینی می‌شد. بدنه «حساسیت» این رشته‌های ظاهراً متفاوت را در بر می‌گرفت و با عباراتی از جمله «احساس»، «احساس»، «احساس»، «احساس» و «همدردی» همراه بود.

This volume reconstructs the body of sensibility and the discourse which constructed it. The discourse of sensibility was deployed very widely throughout the mid- to late-eighteenth century, particularly in France and Britain. To inquire into the body of sensibility is then necessarily to enter into an interdisciplinary space and so to invite the plurality of methodological approaches which this collection exemplifies. The chapters collected here draw together the histories of literature and aesthetics, metaphysics and epistemology, moral theory, medicine, and cultural history. Together, they contribute to four major themes: First, the collection reconstructs various modes by which the sympathetic subject was construed or scripted, including through the theatre, poetry, literature, and medical and philosophical treaties. It secondly draws out those techniques of affective pedagogy which were implied by the medicalisation of the knowing body, and thirdly highlights the manner in which the body of sensibility was constructed as simultaneously particular and universal. Finally, it illustrates the ‘centrifugal forces’ at play within the discourse, and the anxiety which often accompanied them.

At the centre of eighteenth-century thought was a very particular object: the body of sensibility, the Enlightenment’s knowing body. The persona of the knowledge-seeker was constructed by drawing together mind and matter, thought and feeling. And so where the Enlightenment thinker is generally associated with reason, truth-telling, and social and political reform, the Enlightenment is also known for its valorisation of emotion. During the period, intellectual pursuits were envisioned as having a distinctly embodied and emotional aspect. The body of ‘sensibility’ encompassed these apparently disparate strands and was associated with terms including ‘sentimental’, ‘sentiment’, ‘sense’, ‘sensation’, and ‘sympathy’.