The Direct Cinema of David and Albert Maysles

به‌طور جسورانه به مسائل فرهنگی دهه‌های 1960 و 1970 در قطعات پیشگامانه‌ای مانند باغ‌های خاکستری، پناهگاه گیم و شومن< /I>، فیلمسازان و برادران دیوید و آلبرت میسلز از رویکردی برای فیلم مستند استفاده کردند که شامل مشاهده خود به خودی رویدادهای طبیعی بود. کار انقلابی آن‌ها بدون فیلم‌های تمرین‌شده و طرح‌های از پیش تعیین‌شده، از راوی معتبر، فیلم‌نامه‌های آموزشی، و قالب سنتی مشکل و راه‌حل که توسط اکثر پیشینیانشان در این ژانر استفاده می‌شد و کارگردان‌های بعدی در هر دو داستان به درستی تحت تأثیر قرار می‌گرفت، اجتناب کرد. و فیلم غیرداستانی همکاری آنها از سال 1962 تا زمان مرگ دیوید در سال 1987، سیزده اثر مهم را به وجود آورد که در آن برادران مفهوم سلبریتی را با تصاویری غیرمعمول از چهره‌های نمادین نقد کردند، بررسی کردند که چگونه تجاری‌گرایی مانع ارتباط می‌شود، و امکان دیدن هر چیزی را به وضوح در دنیایی که هر دو واقعی بودند را زیر سوال بردند. و تصاویر ساخته شده است.

            جاناتان بی. ووگلز چگونگی ترکیبی از ملغمه‌ای منحصر به فرد از ویژگی‌های سینمای مستقیم، زیبایی‌شناسی انسان‌گرای مدرن، و فرآیند کار مشترکی را که شامل کارگردانان و تدوین‌گران دیگر می‌شد، بیان می‌کند. او با نگاهی به فیلم‌ها به‌عنوان شکل‌دهنده و بازتاب فرهنگ آمریکایی، اشاره می‌کند که این آثار بینش‌هایی را در مورد طیف گسترده‌ای از موضوعات معاصر از جمله ماتریالیسم، سلبریتی، هنر مدرن و خانواده آمریکایی ارائه می‌دهند. ووگلز علاوه بر توصیف تغییرات فناوری که سینمای مستقیم را ممکن کرد، تحلیل‌های دقیق و صحنه به صحنه ارائه می‌کند که امکان در نظر گرفتن فیلم‌های برادران میسلز را به عنوان فیلم فراهم می‌کند، تاکتیکی که اغلب به کار نمی‌رود. در مطالعات فیلم غیرداستانی.

Boldly signifying the cultural issues of the 1960s and 1970s in groundbreaking pieces such as Grey Gardens, Gimme Shelter, and Showman, filmmakers and brothers David and Albert Maysles used an approach to documentary film that involved spontaneous observation of naturally occurring events. With no rehearsed footage and no preconceived plots, their revolutionary work eschewed the authoritative voice-over narrator, didactic scripts, and the traditional problem-and-solution format used by the majority of their predecessors in the genre and duly influenced subsequent directors in both fiction and nonfiction film. Their collaboration from 1962 until David’s death in 1987 wrought thirteen major works in which the brothers critiqued the concept of celebrity with unglamorous footage of iconic figures, explored how commercialism hinders communication, and questioned the possibility of seeing anything clearly in a world abounding with both real and constructed images.

            Jonathan B. Vogels outlines how the Maysles brothers blended a unique amalgam of direct cinema characteristics, a modern humanist aesthetic, and a collaborative working process that included other directors and editors. Looking at the films as both shapers and reflections of American culture, he points out that the works offer insights into a wide range of contemporary topics including materialism, celebrity, modern art, and the American family. In addition to describing the changes in technology that made direct cinema possible, Vogels provides careful, scene-by-scene analyses that allow for a consideration of the Maysles brothers’ films as films, a tactic not frequently employed in nonfiction film studies.