The Difficult Flowering of Surinam: Ethnicity and Politics in a Plural Society

در ماه‌های بلافاصله قبل از استقلال سورینام، 25 نوامبر 1975، سیگنال‌های هشداردهنده در دو سوی اقیانوس اطلس به صدا درآمد. این جامعه کوچک و از لحاظ قومیتی متکثر با درگیری شدید سیاسی از هم پاشیده شد. انتخابات نوامبر 1973 به همکاری سیاسی بین کریول ها و هندوستانی ها، دو گروه قومی بزرگ کشور پایان داد. و کریول ها که اکنون کنترل دولت را در دست داشتند، قاطعانه (بر مخالفان هندوستانی) فشار می آوردند تا روابط استعماری خود را با هلند قطع کنند. اما جدایی‌ها از کریول‌ها در تابستان 1975 باعث ایجاد یک بن‌بست مجازی در قوه مقننه شده بود و ترس از اقدام یکجانبه دولت را تشدید کرد. شکست رهبران کرئول و هندوستان در حل اختلافات خود باعث شد که بسیاری از ناظران در هلند و سورینام سقوط دموکراسی و/یا درگیری خشونت آمیز را پس از اعلام استقلال پیش بینی کنند. از قضا، قطعنامه دراماتیک و لحظه آخری مبارزه نه تنها باعث شادی و آرامش عمومی شد، بلکه به خود تبریک گفت، زیرا رهبران جامعه چند قومیتی سورینام، که مدتها به دستاوردهایی در تفاهم هماهنگ افتخار می کردند، تمام تلاش خود را به پایان رساندند. خطابه روز مستقل هیچ کس نمی تواند کابوس چند سال گذشته را فراموش کند. اما هیچ کس که با تحولات تاریخی سورینام آشنایی داشته باشد، نمی تواند به صراحت این لفاظی را به عنوان بی پایه و اساس رد کند. در واقع، سورینام، اگرچه به شدت توسط پیچیده ترین جمعیت چند قومیتی در دریای کارائیب مورد آزمایش قرار گرفته است، اما سابقه ای دارد که می تواند به آن افتخار کند و سزاوار شناخته شدن بیشتر است.

In the months immediately preceding Surinam's independence, November 25, 1975, warning signals went up on both sides of the Atlantic. This small, ethnically plural society was torn by severe political conflict. Elections in November 1973 had brought an end to political collaboration between Creoles and Hindustanis, the country's two largest ethnic groups; and the Creoles, now in control of the government, were resolutely pushing (over Hindustani opposition) to sever their colonial ties with the Netherlands. But defections from the Creole benches during the summer of 1975 had produced a virtual stalemate in the legislature, heightening fears that the government would act unilaterally. The failure of Creole and Hindustani leaders to resolve their differences led many observers in both the Netherlands and Surinam to predict a collapse of democracy and/or violent conflict once independence was proclaimed. Ironically, the dramatic, last-minute resolution of the struggle precipitated not only general jubilation and relief, but also self-congratulation, as the leaders of Surinam's multiethnic society, long priding themselves on achieve­ ments in harmonious understanding, pulled out all stops in their indepen­ dence day oratory. No-one could forget the nightmare of the preceding few years. But neither could anyone familiar with Surinam's historical develop­ ment flatly reject the rhetoric as being without some foundation. In fact, Surinam, while severely tested by the most complex multi-ethnic population in the Caribbean, does have a record of which she can be proud and which deserves to be more widely known.