The Dialectical Self: Kierkegaard, Marx, and the Making of the Modern Subject

اگرچه کارل مارکس و سورن کی یرکگارد هر دو از چهره‌های اصلی تفکر غربی قرن نوزدهم هستند، به ندرت در یک گفتگو مورد توجه قرار می‌گیرند. مارکس نظریه پرداز بزرگ اقتصادی رادیکال، پیامبر انقلاب کمونیستی است که به طور معروف ادعا می کرد که دین "مواد افیونی توده ها" است. کی یرکگور مدافع مشهور تقوای مسیحی، پیشرو اگزیستانسیالیسم و ​​منتقد سیاست توده ای است که به چالش کشیده است. اما جیمی عروسی با ترسیم موضوعات مهمی که سلف مشترکشان G. W. F. Hegel به آنها واگذار کرده است، نشان می دهد که چگونه آنها درگیر پروژه های موازی برای درک خود مدرن و «دیالکتیکی» بودند. همانطور که خود را از طریق فرآیند رهایی اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و مذهبی می شناسد.

در خود دیالکتیکی، عروسی نشان می دهد که آنچه به طور سنتی به عنوان مخالف تلقی می شود، در واقع مکمل یکدیگر است. یک جانبه بودن، ناشی از این واقعیت است که مارکس و کی یرکگور به طور متفاوتی موانع را برای تصاحب آزادی توسط خود تصور می کردند. به طور خاص، توجه کی یرکگور به ماهیت روانی و معنوی خود منعکس کننده این باور بود که موانع اولیه آزادی در ذهنیت قرار دارند، مانند انطباق مایلانه ما با هنجارهای اجتماعی. برعکس، توجه مارکس به ماهیت سیاسی-اجتماعی خود منعکس کننده این باور بود که موانع اولیه آزادی در جهان عینی مانند استثمار سیستم اقتصادی قرار دارند. با این حال، به گفته عروسی، هر متفکری نماینده نیمی از تصویر بزرگتر از آزادی و خودخواهی است، زیرا موانع ذهنی و عینی آزادی در خدمت تقویت یکدیگر هستند.

با ترکیب نوشتار این دو کاملاً متضاد. عروسی اهمیت تجسم رهایی را به عنوان یک فرآیند ذهنی، روانی و معنوی و همچنین یک فرآیند عینی، اجتماعی-سیاسی و اقتصادی نشان می دهد. خود دیالکتیکی بر اهمیت و ارتباط مداوم مارکس و کیرکگور برای تخیل مدرن گواهی می دهد.

Although Karl Marx and Søren Kierkegaard are both major figures in nineteenth-century Western thought, they are rarely considered in the same conversation. Marx is the great radical economic theorist, the prophet of communist revolution who famously claimed religion was the "opiate of the masses." Kierkegaard is the renowned defender of Christian piety, a forerunner of existentialism, and a critic of mass politics who challenged us to become "the single individual." But by drawing out important themes bequeathed them by their shared predecessor G. W. F. Hegel, Jamie Aroosi shows how they were engaged in parallel projects of making sense of the modern, "dialectical" self, as it realizes itself through a process of social, economic, political, and religious emancipation.

In The Dialectical Self, Aroosi illustrates that what is traditionally viewed as opposition is actually a complementary one-sidedness, born of the fact that Marx and Kierkegaard differently imagined the impediments to the self's appropriation of freedom. Specifically, Kierkegaard's concern with the psychological and spiritual nature of the self reflected his belief that the primary impediments to freedom reside in subjectivity, such as in our willing conformity to social norms. Conversely, Marx's concern with the sociopolitical nature of the self reflected his belief that the primary impediments to freedom reside in the objective world, such as in the exploitation of the economic system. However, according to Aroosi, each thinker represents one half of a larger picture of freedom and selfhood, because the subjective and objective impediments to freedom serve to reinforce one another.

By synthesizing the writing of these two diametrically opposed figures, Aroosi demonstrates the importance of envisioning emancipation as a subjective, psychological, and spiritual process as well as an objective, sociopolitical, and economic one. The Dialectical Self attests to the importance and continued relevance of Marx and Kierkegaard for the modern imagination.