The Development of Hearing: Its Progress and Problems

جلد این کتاب «ناتوانی نامرئی» نام دارد. اکثر کودکان ناشنوا، به استثنای کودکان چند معلولیتی بسیار بدبخت، کاملاً عادی به نظر می رسند. نوزادان خردسالی که برای تایید (یا در غیر این صورت) کم شنوایی به کلینیک من فرستاده می شوند، اغلب نوزادانی خوش تیپ و لذت بخش هستند و هیچ مشکل دیگری ندارند. کودک ناشنوا تنها زمانی نقص خود را آشکار می کند که ارتباط برقرار شود. در آن لحظه تصویر تغییر می کند. برای یک ناظر ناآگاه، این کودک، که قبلاً کاملاً عادی به نظر می رسید و دیده شده بود که به طور عادی بازی می کند، ناگهان به نظر می رسد احمق است. این، متأسفانه، اغلب نگرش عموم مردم نسبت به افراد ناشنوا است. اغلب اوقات یک سوء تفاهم کامل از مشکلات کودک ناشنوا و بزرگسال ناشنوا وجود دارد. همچنین باید اعتراف کرد که اغلب اوقات گفتار ناشنوایان بسیار زشت است و هنگامی که به مشکلات درک کلامی آنها اضافه شود، متوجه می شویم که چرا نگرش عموم مردم بد قضاوت، تحمل ناپذیر و گاه حتی خصمانه است. . بنابراین باید سه هدف را هدف گذاری کنیم. اولین مورد باید آموزش روزافزون شنیدن افراد در مورد مشکلات ناشنوایان، با حداکثر تلاش برای مشارکت دادن آنها در فعالیت های جامعه ناشنوایان باشد. شنیدن ایستاده، و باید به روی افراد شنوایی دلسوز باز شود.

The frontispiece of this book is called 'The invisible handicap'. Most deaf children, with the exception of very unfortunate multiple-handicap children, look quite normal. The young babies who are sent to my clinics for confirm­ ation (or otherwise) of a hearing loss are very often handsome, delightful infants with no other problems. The deaf child only reveals his handicap when communi­ cation is attempted. At that point the picture changes. To an ill-informed observer this child, who had previously seemed quite normal and who had been seen to be playing normally, suddenl y appears' stu pid'. That, unhappily, is too often the attitude of the general public towards the deaf person. There is far too often a total misunderstanding of the problems of both the deaf child and the deaf adult. It must also be admitted that far too often the speech of the deaf is very ugly and when this is added to their difficulties in verbal comprehension we begin to understand why the attitude of the public at large is ill-judged, intolerant and occasionally even hostile. We must, therefore, aim for three goals. The first must be the ever-increasing education of hearing people about the problems of the deaf, with maximum attempts to involve them with the activities of the deaf community', which has evolved for self-protection and mutual help and under- 11 The development of hearing standing, and which must be opened up to sympathetic hearing people.