The decadent republic of letters: taste, politics, and cosmopolitan community from Baudelaire to Beardsley

در حالی که محققان مدت‌هاست گروه نویسندگان و هنرمندان فرانسوی و انگلیسی قرن نوزدهم را که به عنوان منحط شناخته می‌شوند با بیگانگی، گریز و کناره‌گیری از دنیای اجتماعی و سیاسی مرتبط می‌دانند، متیو پوتولسکی خوانشی جایگزین از جنبش ارائه می‌دهد. در جمهوری منحط نامه ها، او با منحط ها به عنوان اساسا بین المللی برخورد می کند، که به جای چرخش درونی به سمت زیبایی شناسی خصوصی و احساسات عجیب و غریب، با یک آرمان رادیکال جهان وطنی اجتماعی بودن ادبی تعریف می شود.

جمهوری منحط نامه به نحوه استفاده چارلز بودلر، تئوفیل گوتیه و الجرنون چارلز سوینبرن از زبان نظریه سیاسی جمهوری خواه کلاسیک برای تعریف زیبایی به عنوان نوعی فضیلت مدنی می پردازد. لیبرتین ها، زیرزمینی بین المللی که توسط دانش خرابکارانه متحد شده بود، به افراد منحط الگویی از وابستگی ضدفرهنگی و واژگانی برای انتقاد از تشکیل قوانین ملی و کنترل فزاینده دولت بر آموزش و پرورش داد. چهره‌های منحط مانند جوریس-کارل هیزمنز، والتر پاتر، ورنون لی، اوبری بیردزلی و اسکار وایلد جوامعی را تصور می‌کردند که از طریق گردش هنر شکل می‌گرفتند. انحطاط‌گرایان به سخاوت همتایان خود را از سنت‌های دیگر ستایش می‌کردند، آثار آنها را ترجمه و تقلید می‌کردند و امکان تداعی‌های جدیدی را تصور می‌کردند که از طریق سلیقه‌ها و متون مشترک شکل می‌گرفتند. این گروه‌ها که به‌جای زبان، جغرافیا یا هویت قومی با ارزش‌های هنری تعریف می‌شوند، شکل‌هایی از دلبستگی را پیش‌بینی می‌کردند که اکنون در ضد فرهنگ‌های جوانان و در سایت‌های شبکه‌های اجتماعی آشنا هستند.

جسور و پیچیده، جمهوری منحط نامه‌ها نقد منحط فراگیر مفاهیم قرن نوزدهم از جامعه سیاسی را آشکار می‌کند و تلاش جمعی چهره‌های اصلی جنبش برای یافتن جایگزین‌هایی برای لیبرالیسم و ​​ناسیونالیسم را آشکار می‌کند.

While scholars have long associated the group of nineteenth-century French and English writers and artists known as the decadents with alienation, escapism, and withdrawal from the social and political world, Matthew Potolsky offers an alternative reading of the movement. In The Decadent Republic of Letters, he treats the decadents as fundamentally international, defined by a radically cosmopolitan ideal of literary sociability rather than an inward turn toward private aesthetics and exotic sensation.

The Decadent Republic of Letters looks at the way Charles Baudelaire, Théophile Gautier, and Algernon Charles Swinburne used the language of classical republican political theory to define beauty as a form of civic virtue. The libertines, an international underground united by subversive erudition, gave decadents a model of countercultural affiliation and a vocabulary for criticizing national canon formation and the increasing state control of education. Decadent figures such as Joris-Karl Huysmans, Walter Pater, Vernon Lee, Aubrey Beardsley, and Oscar Wilde envisioned communities formed through the circulation of art. Decadents lavishly praised their counterparts from other traditions, translated and imitated their works, and imagined the possibility of new associations forged through shared tastes and texts. Defined by artistic values rather than language, geography, or ethnic identity, these groups anticipated forms of attachment that are now familiar in youth countercultures and on social networking sites.

Bold and sophisticated, The Decadent Republic of Letters unearths a pervasive decadent critique of nineteenth-century notions of political community and reveals the collective effort by the major figures of the movement to find alternatives to liberalism and nationalism.