The Curse of Nemur: In Search of the Art, Myth and Ritual of the Ishir

توماراهو، زیرگروه ایشیر (چاماکوکو) پاراگوئه، یکی از معدود جمعیت های بومی باقی مانده است که توانسته اند زبان و اعتقادات معنوی خود را دست نخورده نگه دارند. آنها سال‌ها در منطقه‌ای دورافتاده از گرن چاکو زندگی کرده‌اند و ارتباط محدودی با فرهنگ‌های اروپایی یا آمریکای لاتین دارند. بقای توماراهو در بهترین حالت ضعیف بوده است. در زمان نگارش این مقاله تنها هشتاد و هفت عضو باقی مانده بودند.

تیسیو اسکوبار که به طور گسترده در میان توماراهو زندگی می کرد، از دانش کسب شده خود در مورد عقاید ایشیر استفاده می کند تا آنها را با ایدئولوژی غربی خود مقابله کند. گفت‌وگوی منحصربه‌فردی را بین فرهنگ‌ها ثبت می‌کند که با تفسیر مردم‌شناختی سنتی مقابله می‌کند. نفرین نمور-- که بخشی از خاطرات میدانی، بخشی نقد هنری، و بخشی از آن انسان شناسی فرهنگی است، به ما دیدگاهی از جهان را از منظری کاملاً جدید، یعنی دیدگاه ایشیر، ارائه می دهد. ما بینش عمیقی در مورد اسطوره‌های روایی قدرتمند و معمایی آنها به دست می‌آوریم که در قالب‌های نقاشی بدن، تزئینات پر، آوازهای رویایی، شمنیسم و ​​آیین‌ها بیان می‌شوند.

از طریق عکس‌های دراماتیک، طراحی‌های بومی، بررسی گسترده رنگ و اهمیت آن در هنر ایشیر، و مشاهده شفاف اسکوبار، نفرین نمور ارتباط بی‌وقفه عمل مذهبی و هنر را در فرهنگ ایشیر روشن می‌کند. نگاهی اجمالی به یک «دیگری» زیبایی‌شناختی ارائه می‌کند، و با انجام این کار، ما را وادار می‌کند دیدگاه‌های غربی را در مورد تفسیر هنر، باور و فرهنگ بومی آمریکا بازنگری کنیم.

The Tomáraho, a subgroup of the Ishir (Chamacoco) of Paraguay, are one of the few remaining indigenous populations who have managed to keep both their language and spiritual beliefs intact. They have lived for many years in a remote region of the Gran Chaco, having limited contact with European or Latin American cultures. The survival of the Tomáraho has been tenuous at best; at the time of this writing there were only eighty-seven surviving members.

Ticio Escobar, who lived extensively among the Tomáraho, draws on his acquired knowledge of Ishir beliefs to confront them with his own Western ideology, and records a unique dialogue between cultures that counters traditional anthropological interpretation. The Curse of Nemur-- which is part field diary, part art critique, and part cultural anthropology—offers us a view of the world from an entirely new perspective, that of the Ishir. We acquire deep insights into their powerful and enigmatic narrative myths, which find expression in the forms of body painting, feather decoration, dream songs, shamanism, and ritual.

Through dramatic photographs, native drawings, extensive examination of color and its importance in Ishir art, and Escobar’s lucid observation, The Curse of Nemur illuminates the seamless connection of religious practice and art in Ishir culture. It offers a glimpse of an aesthetic “other,” and in so doing, causes us to reexamine Western perspectives on the interpretation of art, belief, and Native American culture.