The Cult of Creativity: A Surprisingly Recent History

تاریخچه ای از اینکه چگونه در اواسط قرن بیستم به مفهوم خلاقیت باور پیدا کردیم.

خلاقیت یکی از ارزش های مشخص جامعه آمریکایی است. مدارس ادعا می‌کنند که آن را تقویت می‌کنند، کسب‌وکارها می‌گویند با آن پیشرفت می‌کنند، و شهرهای بی‌شماری می‌گویند که این چیزی است که آنها را منحصربه‌فرد می‌کند. اما این ایده که چیزی به نام «خلاقیت» وجود دارد - و اینکه می توان آن را پرورش داد - به طرز شگفت آوری اخیراً وارد گفتار روزمره ما در دهه 1950 شد. همانطور که ساموئل ویل فرانکلین فاش می‌کند، آمریکایی‌های پس از جنگ خلاقیت را از طریق کمپین‌هایی برای تعریف و مهار قدرت فرد برای برآورده کردن خواسته‌های سرمایه‌داری آمریکایی و زندگی تحت جنگ سرد ایجاد کردند. خلاقیت توسط گروهی از متخصصان - روانشناسان، مهندسان و افراد تبلیغاتی - به عنوان درمانی برای سازگاری و بیگانگی که آنها می ترسیدند نبوغ آمریکایی را خفه کند، حمایت می شد. این به عنوان نیرویی از فردگرایی و روح انسانی تبلیغ می‌شد، آرزوی طبقه متوسط ​​جدید که با نیازهای شرکت‌های آمریکایی و روح ضد کمونیسم مطابقت داشت.

در میان سیستم‌های سفت و سخت فزاینده، خلاقیت هوای عاشقانه به خود گرفت. ; این ویژگی دموکراتیک تر از نبوغ بود، اما نادرتر از هوش صرف. این اصطلاح از تعریف روشن طفره می رفت و به انواع افراد و مؤسسات اجازه می داد تا آن را به عنوان راه حلی برای مشکلات خود، از کسل کننده بودن شرکت ها تا زوال شهری، مدعی شوند. امروزه، زمانی که خلاقیت دائماً دنبال می‌شود، کمی‌سازی می‌شود و به حداکثر می‌رسد، تاریخچه چشم‌گشای فرانکلین از مفهوم به ما کمک می‌کند تا ببینیم واقعاً چیست و واقعاً به چه کسی خدمت می‌کند.

A history of how, in the mid-twentieth century, we came to believe in the concept of creativity.

Creativity is one of American society’s signature values. Schools claim to foster it, businesses say they thrive on it, and countless cities say it’s what makes them unique. But the idea that there is such a thing as “creativity”—and that it can be cultivated—is surprisingly recent, entering our everyday speech in the 1950s. As Samuel Weil Franklin reveals, postwar Americans created creativity, through campaigns to define and harness the power of the individual to meet the demands of American capitalism and life under the Cold War. Creativity was championed by a cluster of professionals—psychologists, engineers, and advertising people—as a cure for the conformity and alienation they feared was stifling American ingenuity. It was touted as a force of individualism and the human spirit, a new middle-class aspiration that suited the needs of corporate America and the spirit of anticommunism.

Amid increasingly rigid systems, creativity took on an air of romance; it was a more democratic quality than genius, but more rarified than mere intelligence. The term eluded clear definition, allowing all sorts of people and institutions to claim it as a solution to their problems, from corporate dullness to urban decline. Today, when creativity is constantly sought after, quantified, and maximized, Franklin’s eye-opening history of the concept helps us to see what it really is, and whom it really serves.