دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
دسته بندی: ادبیات ویرایش: نویسندگان: H. Bruce Raymond سری: ناشر: University of Arizona سال نشر: 1977 تعداد صفحات: 171 زبان: English فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) حجم فایل: 7 مگابایت
در صورت تبدیل فایل کتاب The courtly ancestry of Amadis de Gaula به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب نسب درباری آمادیس دوگاولا نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
گروهی مرموز از شاعران معروف به تروبادورها، با تکیه بر محتوای جذاب و قابل توجه ادبیات عتیقه، در قرن یازدهم و دوازدهم لانگدوک، بینشی آرمانی از عشق را تصور کردند که آن را فینآمورها نامیدند. این مفهوم جدید از عشق در جامعه ای ظاهر شد که از نظر سیاسی با فئودالیسم در بسیار توسعه یافته ترین شکل آن و از نظر اجتماعی با آرمان جوانمردی مطابقت داشت. و در حالی که این جامعه به طور فزاینده ای به آموزه های مسیحیت پاسخ می داد، رد ریشه های غیرمسیحی آن در یک دوگانگی عمومی در برخورد با مطالب مقدس و ناپسند ظاهر شد. پدیده ادبی و اجتماعی که ما تحت عنوان «سنت درباری» مطالعه میکنیم، از ترکیب و توسعه عناصر جوانمردی فئودالی، فئودالیها و آموزههای مسیحی حاصل شده است: در ابتدا، شعر تروبادوری از الگوهای جوانمردانه الهام گرفته شد و پس از آن بارها بازتاب آن در ادبیات جوانمردی به همین ترتیب، جوانمردی به آرامی با تصویر تروبادوری خود تحریک و اصلاح شد. همانطور که فاینامورها با جوانمردی در اشکال اجتماعی و اخلاقی که از کورتزیا در جنوب تا دربار در شمال را در بر می گرفت، تعامل داشتند، این دو ایده آل، تحت تأثیر دائمی کلیسا، به تدریج به جوانمردی درباری ادغام شدند - اصطلاحی که ما برای آن مناسب تر می دانیم. بیان ادبیات عامیانه مسیحی شده بر اساس آرمان های آماتوری جنوبی و در چارچوبی جوانمردانه. جوانمردی درباری برای اولین بار در کورتوا روم شمالی ظاهر می شود، به خصوص که توسط کرتین دو تروآس، که تلاش می کند عشق های باله را با ازدواج مسیحی آشتی دهد، توسعه یافته است. روح خانوادهها، بهویژه گرایشهای مسیحی کرتین، در اواخر قرن سیزدهم روم د لا رز به بهترین شکل نشان داده میشود که در آن مفهوم آشکارا توسعهیافته خواستگاری را بهعنوان مقدمهای برای ازدواج مییابیم، ایدهای که توسط تجدیدنظرگران تأکید خواهد شد. آمادیس دوگاولا آمادی ها به دلیل طولانی شدن دوره ترکیب آن (تا دویست سال) نمونه ای عالی از توسعه سنت درباری است، یعنی شیوه ای که در آن آرمان های جوانمردی و فین آمورها با یکدیگر ترکیب شده و در شکل گیری درباریان مسیحی می شوند. جوانمردی تحلیل آمادیس دوگاولا ما را به دو نتیجه اصلی میرساند: (1) بر اساس نمونههای فراوانی از مفاهیم شوالیهگری و تروبادور، این اثر را باید از بسیاری جهات تلفیقی از ایدئولوژیهای جوانمردی و فینآمورها در نظر گرفت. و (2) بازنگریهای متعدد نسخههای بدوی آمادیها (که احتمالاً وجدان مسیحی اولیه را آشکار میکرد)، بهویژه نسخهای که توسط رودریگز دو مونتالوو انجام شد، به طور فزایندهای اخلاقگرا شد و به اهداف دکترین کلیسا توجه داشت. اثبات نتیجه دوم را می توان به ویژه در مسیحی کردن توپوهای مختلف جوانمردانه و تروبادوری و در این بیان ضمنی مشاهده کرد که عشق عاشقانه، که به تسخیر جنسی به اوج می رسد، مقدمه ای برای ازدواج مسیحی است و باید پس از مراسم عروسی فراموش شود.
Drawing on the considerable amatory content of antique literature a mysterious group of poets known as the troubadours conceived in eleventh- and twelfth-century Languedoc an idealized vision of love which they called fin'amors. This new conception of love appeared in a society which conformed politically to feudalism in its most highly developed form, and socially to the ideal of chivalry. And while this society responded increasingly to the teachings of Christianity, rejection of its non-Christian origins surfaced in a general ambivalence in the treatment of sacred and profane material. The literary and social phenomenon which we study under the denomination of "courtly tradition" has resulted from the combination and development of elements from feudal chivalry, fin1amors and Christian doctrine: initially, troubadour poetry was inspired by chivalric models and, repeatedly thereafter by its reflection in chivalric literature. By the same token, chivalry was slowly stimulated and modified by its troubadouresque image. As fin'amors interacted with chivalry in social and moral forms which ranged from cortezia in the South to courtoisie in the North, the two ideals, under the constant influence of the Church, gradually merged into courtly chivalry — the term we find most appropriate for expressing a Christianized vernacular literature based on Southern amatory ideals and set in a chivalric framework. Courtly chivalry first appears in the Northern roman courtois, especially as it is developed by Chrétien de Troyes, who attempts to reconcile fin,amors with Christian matrimony. The spirit of the trouveres, especially the Christianizing tendencies of Chrétien, is best represented by the late thirteenth-century Roman de la Rose wherein we find the clearly developed concept of courtship as a prelude to marriage, an idea which will be emphasized by the revisers of Amadis de Gaula. Due to its extended period of composition (up to two hundred years), the Amadis constitutes an excellent example of the development of courtly tradition, that is, the manner in which the ideals of chivalry and fin1amors were combined and Christianized in the formation of courtly chivalry. Analysis of Amadis de Gaula leads us to two main conclusions: (1) based on abundant examples of knightly and troubadour concepts the work must be considered to be, in many ways, an amalgamation of the ideologies of chivalry and fin'amors; and (2) the several revisions of primitive versions of the Amadis (which probably revealed an early Christian conscience), especially the one by Rodriguez de Montalvo, became increasingly moralistic and concerned with the aims of Church doctrine. Proof of the second conclusion may be seen, especially, in the Christianization of various chivalric and troubadour topoi and in the implicit statement that romantic love, culminating in sexual conquest, is a prelude to Christian matrimony, and should be forgotten after the wedding rituals.