The Corn Wolf

گردآوری یک دهه کار از انسان شناس و نویسنده نمادین مایکل تاوسیگ، گرگ ذرت لحظه ای از رشد فکری را برای صاحب سبک نشان می دهد، که نمونه ای از رویکرد "سیستم عصبی" به نوشتن و حقیقت است. مسیر خود را مشخص کرد. این رویکرد تحت فشار وضعیت اضطراری دائمی که روزگار ما را فراگرفته است، داستان‌سرایی را با تئوری تلفیق می‌کند، تحلیل‌های مارپیچی را با قوم‌نگاری غلیظ می‌کند و مطالعه جوامع به اصطلاح بدوی را به عنوان راهی برای درک بهتر امر مقدس در زندگی روزمره در دستور کار مردم‌شناسی قرار می‌دهد. .

چهره برجسته این پروژه ها گرگ ذرت است که ویتگنشتاین در بحث شدید خود در مورد شاخه طلایی فریزر از او استفاده کرد. همانطور که گرگ ذرت از میان جادوی زبان در زمینه‌های خطر و فاجعه می‌لغزد، ما نیز جرات می‌شویم تا فرهنگ گسترده‌ای از نوشتن آکادمیک – یا آنچه او «کسب‌وکار کشاورزی» می‌داند – بپذیریم که قوم‌نگاری را از ظرفیت شگفت‌انگیزش سلب می‌کند. و با دنیاهای دیگر، خواه کشاورزان دهقان در کلمبیا، فلسطینیان در اسرائیل، معترضان در پارک زوکوتی، یا جنبه‌های عجیب و غریب و در عین حال اساسی شرایط ما مانند جان گرایی، زمزمه کردن، یا شتاب زمان ارتباط برقرار کنید.

نگاهی اجمالی به عناوین فصل‌ها - مانند «داستان‌هایی که چیزها می‌گویند» یا «فرهنگ تمثال‌بازی» - همراه با نقاشی‌های مضحک او، گواه حساسیت طنین‌انداز این آثار است که مانند گرگ ذرت از میان آثار می‌گذرند. مرزهای نوشتن و درک

Collecting a decade of work from iconic anthropologist and writer Michael Taussig, The Corn Wolf pinpoints a moment of intellectual development for the master stylist, exemplifying the “nervous system” approach to writing and truth that has characterized his trajectory. Pressured by the permanent state of emergency that imbues our times, this approach marries storytelling with theory, thickening spiraling analysis with ethnography and putting the study of so-called primitive societies back on the anthropological agenda as a way of better understanding the sacred in everyday life.

The leading figure of these projects is the corn wolf, whom Wittgenstein used in his fierce polemic on Frazer’s Golden Bough. For just as the corn wolf slips through the magic of language in fields of danger and disaster, so we are emboldened to take on the widespread culture of academic—or what he deems “agribusiness”—writing, which strips ethnography from its capacity to surprise and connect with other worlds, whether peasant farmers in Colombia, Palestinians in Israel, protestors in Zuccotti Park, or eccentric yet fundamental aspects of our condition such as animism, humming, or the acceleration of time.  

A glance at the chapter titles—such as “The Stories Things Tell” or “Iconoclasm Dictionary”—along with his zany drawings, testifies to the resonant sensibility of these works, which lope like the corn wolf through the boundaries of writing and understanding.