The consolations of writing : literary strategies of resistance from Boethius to Primo Levi

بوتیوس تسلی فلسفه را به عنوان زندانی محکوم به مرگ به دلیل خیانت نوشت، شرایطی که در مضامین و دغدغه های شعر و گفتگوی تداعی کننده آن بین زندانی و مربیش منعکس شده است. بانوی فلسفه. این بیانیه فلسفی کلاسیک اواخر دوران باستان تأثیری پایدار بر تفکر غربی گذاشته است. همچنین اولین نمونه از چیزی است که ریوکه زیم به عنوان وسیله ای متمایز و حیاتی برای مقاومت ادبی معرفی می کند: نوشتن در اسارت توسط زندانیان عقیدتی و اقلیت های تحت آزار و اذیت.

تسلیت های نوشتن. نشان می‌دهد که چرا مشارکت‌کنندگان بزرگ در این سنت نویسندگی زندان از مهم‌ترین چهره‌های ادبیات غرب هستند. زیم نویسندگان دوره‌ها و محیط‌های فرهنگی مختلف را با هم جفت می‌کند و راهبردهای بلاغی را که در اسارت، اغلب در معرض خطر مرگ، به کار می‌بردند، به دقت بررسی می‌کند. او به بوئتیوس و دیتریش بونهوفر به عنوان فیلسوفان و الهی‌دانانی که در دفاع از ایده‌هایشان می‌نویسند و توماس مور و آنتونیو گرامشی به‌عنوان سیاستمدارانی در گفتگو با مفاهیم تثبیت شده کلیسا و دولت نگاه می‌کند. عقاید مختلف فیض و رسوایی جان بانیان و اسکار وایلد را در زندان به خود مشغول کردند. مادام رولاند و آن فرانک در اشکال مختلف خاطرات خود را در تاریخ نوشتند. و ژان کاسو و ایرینا راتوشینسکایا مقاومت خود را در برابر توتالیتاریسم از طریق غزلیاتی ابراز کردند که جان آنها را نجات داد و الهام بخش دیگران شد. سرانجام، نوشته پریمو لوی پس از آزادی از آشویتس، وقاحت نسل‌کشی سیستماتیک و پیامدهای آن را به یاد می‌آورد و رمزگشایی می‌کند.

وصیت‌نامه‌ای تکان‌دهنده و قدرتمند، تسلی‌های نوشتن صحبت می‌کند. به برخی از عمیق ترین سؤالات در مورد زندگی، که درک ما را از چیستی انسان بودن غنی می کند.

Boethius wrote The Consolation of Philosophy as a prisoner condemned to death for treason, circumstances that are reflected in the themes and concerns of its evocative poetry and dialogue between the prisoner and his mentor, Lady Philosophy. This classic philosophical statement of late antiquity has had an enduring influence on Western thought. It is also the earliest example of what Rivkah Zim identifies as a distinctive and vitally important medium of literary resistance: writing in captivity by prisoners of conscience and persecuted minorities.

The Consolations of Writing reveals why the great contributors to this tradition of prison writing are among the most crucial figures in Western literature. Zim pairs writers from different periods and cultural settings, carefully examining the rhetorical strategies they used in captivity, often under the threat of death. She looks at Boethius and Dietrich Bonhoeffer as philosophers and theologians writing in defense of their ideas, and Thomas More and Antonio Gramsci as politicians in dialogue with established concepts of church and state. Different ideas of grace and disgrace occupied John Bunyan and Oscar Wilde in prison; Madame Roland and Anne Frank wrote themselves into history in various forms of memoir; and Jean Cassou and Irina Ratushinskaya voiced their resistance to totalitarianism through lyric poetry that saved their lives and inspired others. Finally, Primo Levi's writing after his release from Auschwitz recalls and decodes the obscenity of systematic genocide and its aftermath.

A moving and powerful testament, The Consolations of Writing speaks to some of the most profound questions about life, enriching our understanding of what it is to be human.