The Confluence of Philosophy and Law in Applied Ethics

قانون وظیفه ای را ایفا می کند که اغلب توسط اخلاق شناسان به اندازه کافی جدی گرفته نمی شود، یعنی عملی بودن. نتیجه عملی بودن این است که قانون نیازمند روش‌شناسی دقیق و صریح است که نحوه انجام کارها را با هنجارها تعیین می‌کند. این پیامد، ایده اصلی پشت این کتاب را تشکیل می دهد، که از روش هایی از نظریه حقوقی برای اطلاع رسانی و بررسی بحث های روش شناسی در اخلاق کاربردی، به ویژه اخلاق زیستی استفاده می کند. استدلال می‌شود که تقریباً همه روش‌های حقوقی در اخلاق کاربردی مشابهی دارند، که نشان می‌دهد از مطالعه تطبیقی ​​این دو می‌توان چیزهای زیادی به دست آورد.

نویسنده ابتدا روش‌هایی را که در نظریه حقوقی استفاده می‌شود، با تمرکز بر استدلال قیاسی با قوانین و همچنین استدلال قیاسی با موارد سابقه بیان می‌کند. او سپس سه نوع معرف نظریه‌های اخلاقی معاصر را بررسی می‌کند، اصول گرایی بوچمپ و چیلدرس، کژویستی یونسن و تولمین، و دو نسخه از نتیجه‌گرایی - فایده‌گرایی ترجیحی سینگر و نتیجه‌گرایی قاعده هوکر - با توجه به روش‌های آنها. این بررسی ها منجر به مدل موریسپرودنس برای روش های اخلاق کاربردی می شود.

The law serves a function that is not often taken seriously enough by ethicists, namely practicability. A consequence of practicability is that law requires elaborated and explicit methodologies that determine how to do things with norms. This consequence forms the core idea behind this book, which employs methods from legal theory to inform and examine debates on methodology in applied ethics, particularly bioethics. It is argued that almost all legal methods have counterparts in applied ethics, which indicates that much can be gained from comparative study of the two.

The author first outlines methods as used in legal theory, focusing on deductive reasoning with statutes as well as analogical reasoning with precedent cases. He then examines three representative kinds of contemporary ethical theories, Beauchamp and Childress’s principlism, Jonsen and Toulmin’s casuistry, and two versions of consequentialism—Singer’s preference utilitarianism and Hooker’s rule-consequentialism—with regards to their methods. These examinations lead to the Morisprudence Model for methods in applied ethics.