The Composition of Kepler’s Astronomia nova.

این یکی از مهم‌ترین مطالعات دهه‌ها بر روی یوهانس کپلر، در میان چهره‌های برجسته در تاریخ ستاره‌شناسی است. جیمز وولکل با استفاده گسترده از مکاتبات و دست نوشته‌های کپلر نشان می‌دهد که سبک غیرمعمول کار بزرگ کپلر، Astronomia nova (1609)، به طور سنتی اشتباه تفسیر شده است. کپلر دو قانون اول از سه قانون حرکت سیاره ای خود را در این اثر مطرح کرد. با این حال، او به جای ارائه مستقیم نتایج خود، خوانندگان را به تعقیب غازهای وحشی هدایت کرد و بسیاری از اشتباهات و شروع های نادرستی را که تجربه کرده بود بازگو کرد. این مدت‌ها آینه‌ای «اعتراف‌کننده» از موانع فنی دلهره‌آوری بود که کپلر با آن روبرو بود. همانطور که وولکل به وفور نشان می دهد، اینطور نیست.

وولکل استدلال می کند که سبک کپلر تنها در زمینه شرایطی که کتاب در آن نوشته شده است قابل درک است. با شروع با اولین نوشته‌های کپلر، او توسعه ایده‌های ستاره‌شناس را در مورد چگونگی حرکت سیارات توسط نیروی خورشید و اینکه چگونه می‌توان آن را به صورت ریاضی بیان کرد، دنبال می‌کند. و او نشان می دهد که چگونه برنامه تحقیقاتی کپلر زمانی گسترده تر به بررسی دقیق حرکت مریخ منحرف شد. بالاتر از همه، وولکل نشان می‌دهد که کپلر به خوبی از استقبال سختی که از کارش می‌شد آگاه بود، هم از جانب وارثان تیکو براهه و هم از سوی ستاره‌شناسان معاصر. و چگونه این امر او را به ارائه شبه تاریخی بلاغی آشکار از نتایج خود سوق داد. با توجه به کپلر در نهایت به عنوان یک چهره در زمان و نه مستقل از آن، این اثر مورد استقبال مورخان علم، ستاره شناسان و مورخان قرار خواهد گرفت.

This is one of the most important studies in decades on Johannes Kepler, among the towering figures in the history of astronomy. Drawing extensively on Kepler's correspondence and manuscripts, James Voelkel reveals that the strikingly unusual style of Kepler's magnum opus, Astronomia nova (1609), has been traditionally misinterpreted. Kepler laid forth the first two of his three laws of planetary motion in this work. Instead of a straightforward presentation of his results, however, he led readers on a wild goose chase, recounting the many errors and false starts he had experienced. This had long been deemed a ''confessional'' mirror of the daunting technical obstacles Kepler faced. As Voelkel amply demonstrates, it is not.

Voelkel argues that Kepler's style can be understood only in the context of the circumstances in which the book was written. Starting with Kepler's earliest writings, he traces the development of the astronomer's ideas of how the planets were moved by a force from the sun and how this could be expressed mathematically. And he shows how Kepler's once broader research program was diverted to a detailed examination of the motion of Mars. Above all, Voelkel shows that Kepler was well aware of the harsh reception his work would receive--both from Tycho Brahe's heirs and from contemporary astronomers; and how this led him to an avowedly rhetorical pseudo-historical presentation of his results. In treating Kepler at last as a figure in time and not as independent of it, this work will be welcomed by historians of science, astronomers, and historians.