The Color of Money: Black Banks and the Racial Wealth Gap

هنگامی که اعلامیه رهایی در سال 1863 امضا شد، جامعه سیاه پوست کمتر از یک درصد از کل ثروت ایالات متحده را در اختیار داشت. بیش از 150 سال بعد، این عدد به سختی از بین رفته است. رنگ پول تداوم این شکاف ثروت نژادی را با تمرکز بر مولدهای ثروت در جامعه سیاه پوست دنبال می کند: بانک های سیاه پوست. مهرسا برادران با مطالعه این نهادها در طول زمان، این افسانه را به چالش می‌کشد که جوامع سیاه‌پوست می‌توانند در یک اقتصاد جداشده ثروت جمع کنند. درعوض، جداسازی مسکن، نژادپرستی، و سیاست‌های اعتباری جیم کرو یک دام اقتصادی غیرقابل اجتناب، اما به سختی قابل تشخیص برای جوامع سیاه‌پوست و بانک‌های آن‌ها ایجاد کرد.

نکته 22 بانکداری سیاه‌پوستان این است که خود مؤسسات به آن نیاز داشتند. برای کمک به جوامع برای فرار از فقر عمیق ناشی از تبعیض و جداسازی ناگزیر قربانی همان فقر شدند. بانک‌های سیاه‌پوست نه تنها نتوانستند دلار سیاه را به دلیل پویایی سپرده‌گذاری و وام‌دهی بانک‌ها «کنترل کنند»، بلکه سرمایه‌های سیاه را به بانک‌های سفیدپوست تخلیه کردند و اقتصاد سیاه را با ضایعات باقی گذاشتند.

براداران، طولانی‌مدت را به چالش می‌کشد. این تصور ثابت است که بانکداری سیاه پوستان و خودیاری اجتماعی راه حلی برای شکاف ثروت نژادی است. این ابتکارات به عنوان یک فریب سیاسی قوی برای جلوگیری از اصلاحات اساسی تر و اصلاح نژادی عمل کرده است. او با بررسی ثمرات سیاست‌های گذشته و عملکرد بانکداری در یک اقتصاد تفکیک‌شده، روشن می‌کند که تنها دیدگاه‌های جسورانه‌تر و واقعی‌تر از رابطه بانکداری با جوامع سیاه‌پوست به چرخه فقر پایان می‌دهد و ثروت سیاه‌پوستان را ارتقا می‌دهد.

When the Emancipation Proclamation was signed in 1863, the black community owned less than one percent of the United States’ total wealth. More than 150 years later, that number has barely budged. The Color of Money pursues the persistence of this racial wealth gap by focusing on the generators of wealth in the black community: black banks. Studying these institutions over time, Mehrsa Baradaran challenges the myth that black communities could ever accumulate wealth in a segregated economy. Instead, housing segregation, racism, and Jim Crow credit policies created an inescapable, but hard to detect, economic trap for black communities and their banks.

The catch-22 of black banking is that the very institutions needed to help communities escape the deep poverty caused by discrimination and segregation inevitably became victims of that same poverty. Not only could black banks not “control the black dollar” due to the dynamics of bank depositing and lending but they drained black capital into white banks, leaving the black economy with the scraps.

Baradaran challenges the long-standing notion that black banking and community self-help is the solution to the racial wealth gap. These initiatives have functioned as a potent political decoy to avoid more fundamental reforms and racial redress. Examining the fruits of past policies and the operation of banking in a segregated economy, she makes clear that only bolder, more realistic views of banking’s relation to black communities will end the cycle of poverty and promote black wealth.