The Colonial Origins of Modern Social Thought: French Sociology and the Overseas Empire

تاریخ جدیدی از تفکر اجتماعی فرانسه که جامعه‌شناسی پس از جنگ را به استعمار و امپراتوری پیوند می‌دهد

در این بازگویی تحریک‌آمیز و بدیع از تاریخ تفکر اجتماعی فرانسه، جورج اشتاینمتز تاریخ و توسعه جامعه شناسی مدرن فرانسه را در چارچوب امپراتوری فرانسه پس از جنگ جهانی دوم قرار می دهد. اشتاینمتز با پیوند دادن ظهور همه علوم اجتماعی با تلاش‌های فرانسه و دیگر قدرت‌های امپراتوری برای تحکیم کنترل بر مستعمرات بحران‌زده خود، استدلال می‌کند که تحقیقات استعماری هسته مهمی از رشته دانشگاهی نوپا جامعه‌شناسی را نشان می‌دهد، به‌ویژه بین اواخر دهه 1930 و دهه 1960 از جامعه شناسانی که به شرکای مورد علاقه دولت های استعماری تبدیل شدند، خواسته شد تا تخصص خود را در مورد «مشکلات اجتماعی» مانند قبیله زدایی، شهرنشینی، فقر و مهاجرت نیروی کار به کار گیرند. اشتاینمتز معتقد است، این جهت گیری استعماری در تمام زیرشاخه های اصلی تحقیقات جامعه شناختی نفوذ کرده است و در مرکز کار چهار محقق تأثیرگذار قرار دارد: ریموند آرون، ژاک برک، ژرژ بالاندیه و پیر بوردیو.

در بازگویی این موضوع. تاریخ، اشتاینمتز رویکرد روش‌شناختی جدیدی را توسعه داده و به کار می‌گیرد که توجه به عوامل زمینه‌ای گسترده، پویایی در توسعه فکری علوم اجتماعی و جامعه‌شناسی به‌ویژه، و خوانش دقیق متون جامعه‌شناختی را ترکیب می‌کند. او به تدریج به سمت جامعه شناسان پس از جنگ استعمار و نوشته های آنها حرکت می کند، با کلان ترین زمینه ها، که شامل «اشغال مجدد» امپراتوری فرانسه پس از جنگ و روی آوردن به سیاست های توسعه گرایانه و تقاضای ناشی از آن برای اشکال جدید تخصص علمی اجتماعی بود. او پس از بررسی مشارکت استعماری محققان در جامعه‌شناسی و حوزه‌های همسایه قبل و بعد از 1945، به بررسی دقیق آثار آرون، که جامعه‌شناسی امپراتوری‌ها را ایجاد کرد، روی آورد. برک، جامعه شناس برجسته تاریخی شمال آفریقا؛ بالاندیر، بنیانگذار جامعه شناسی آفریقایی فرانسوی؛ و بوردیو، که مفاهیم نظری مشهورشان در الجزایر جنگ زده و استعمار اواخر شکل گرفت.

A new history of French social thought that connects postwar sociology to colonialism and empire

In this provocative and original retelling of the history of French social thought, George Steinmetz places the history and development of modern French sociology in the context of the French empire after World War II. Connecting the rise of all the social sciences with efforts by France and other imperial powers to consolidate control over their crisis-ridden colonies, Steinmetz argues that colonial research represented a crucial core of the renascent academic discipline of sociology, especially between the late 1930s and the 1960s. Sociologists, who became favored partners of colonial governments, were asked to apply their expertise to such “social problems” as detribalization, urbanization, poverty, and labor migration. This colonial orientation permeated all the major subfields of sociological research, Steinmetz contends, and is at the center of the work of four influential scholars: Raymond Aron, Jacques Berque, Georges Balandier, and Pierre Bourdieu.

In retelling this history, Steinmetz develops and deploys a new methodological approach that combines attention to broadly contextual factors, dynamics within the intellectual development of the social sciences and sociology in particular, and close readings of sociological texts. He moves gradually toward the postwar sociologists of colonialism and their writings, beginning with the most macroscopic contexts, which included the postwar “reoccupation” of the French empire and the turn to developmentalist policies and the resulting demand for new forms of social scientific expertise. After exploring the colonial engagement of researchers in sociology and neighboring fields before and after 1945, he turns to detailed examinations of the work of Aron, who created a sociology of empires; Berque, the leading historical sociologist of North Africa; Balandier, the founder of French Africanist sociology; and Bourdieu, whose renowned theoretical concepts were forged in war-torn, late-colonial Algeria.