The Coherence of Kant's Transcendental Idealism

1. مقدمه کانت آموزه ایده آلیسم استعلایی را بخشی جدایی ناپذیر از نظریه معرفت ارائه شده در نقد عقل محض می دانست. هدف من در این کتاب ارائه دفاعی جدید از انسجام و معقول بودن ایده آلیسم استعلایی کانت و ضروری بودن آن برای نظریه دانش اوست. من نشان خواهم داد که استدلال اصلی زیبایی‌شناسی استعلایی و تحلیلی استعلایی مستقل از برخی از ادعاهای کانت که گفته می‌شود انسجام آن را تهدید می‌کنند قابل دفاع است. من به دلایل زیر تحقیقی در مورد انسجام ایده‌آلیسم فراواقعی کانت انجام داده‌ام. دفاع از انسجام ایده‌آلیسم استعلایی به‌واسطه وضعیت موجود پژوهش کانتی ضروری است. این ادعا که ایده آلیسم استعلایی کانت ناسازگار است در دو قرن اخیر به اشکال مختلف ظاهر شده است. قوی‌ترین و مفصل‌ترین انتقاد از ایده‌آلیسم متعالی کانت در بخش چهارم کتاب «محدوده‌های حس» استراوسون یافت می‌شود. چندین متصدی تلاش کرده اند انسجام آن را دوباره برقرار کنند. اگرچه آلیسون و دیگر مفسران ایده‌هایی ارائه کرده‌اند که برای گزارشی از انسجام ایده‌آلیسم متعالی کانت ارزشمند است، اما نظرات آنها در پاسخ به ایراد استاندارد ناقص است. در واقع، این ادعا که ایده آلیسم استعلایی کانت ناسازگار است همچنان دیدگاه اکثر متفکران است. من هدف خود را در این کتاب به دو دلیل مرتبط به ایجاد انسجام ایده آلیسم متعالی کانت محدود کرده ام.

1. Introduction Kant considered the doctrine of transcendental idealism an indisp- sable part of the theory of knowledge presented in the Critique of Pure Reason. My aim in this book is to present a new defense of the coh- ence and plausibility of Kant’s transcendental idealism and its indisp- sability for his theory of knowledge. I will show that the main argument of the Transcendental Aesthetic and the Transcendental Analytic is - fensible independently of some of Kant’s claims which are said to threaten its coherence. I have undertaken an inquiry into the coherence of Kant’s transc- dental idealism for the following reasons. A defense of the coherence of transcendental idealism is required by the existing state of Kantian scholarship. The claim that Kant’s transcendental idealism is incoh- ent has appeared in various forms over the last two centuries. The most powerful and elaborate criticism of Kant’s transcendental idealism is found in Part Four of Strawson’s The Bounds of Sense. Several comm- tators have tried to reestablish its coherence. Although Allison and other commentators have contributed ideas that are valuable for an 1 account of the coherence of Kant’s transcendental idealism, their - guments fall short as a response to the standard objection. Indeed, the claim that Kant’s transcendental idealism is incoherent continues to be the view held by most thinkers. I have limited my goal in this book to establishing the coherence of Kant’s transcendental idealism due to two related reasons.