The Clocks are Telling Lies: Science, Society, and the Construction of Time

تا قرن نوزدهم تمام زمان ها به وقت محلی بود. پیاده یا سواره، نمی‌توان آن‌قدر سریع سفر کرد که از یک شهر به شهر دیگر، ظهر چند دقیقه زودتر یا دیرتر باشد. با این حال، اختراع راه‌آهن و تلگراف، دنیای جدیدی به هم پیوسته ایجاد کرد که در آن ناگهان تفاوت‌های زمانی بین شهرها اهمیت پیدا کرد. ساعت‌ها دروغ می‌گویند کاوشی است در مورد اینکه چرا ما زمان را به روشی که می‌گوییم، نشان می‌دهد که سازماندهی یک سیستم جهانی زمان جدید کار ساده‌ای نیست. زمان استاندارد که توسط مهندسان راه‌آهن مانند سندفورد فلمینگ پیش‌بینی شده بود، با زمان جهانی که توسط ستاره‌شناسان تبلیغ می‌شد، در تضاد بود. هنگامی که هر دو طرف در سال 1884 در کنفرانس بین المللی مریدین در واشنگتن دی سی ملاقات کردند تا درباره بهترین راه برای سازماندهی زمان بحث کنند، اختلاف نظرها زیاد شد. اگر کارشناسان علمی و مهندسی نمی توانستند توافق کنند، مردم چگونه خواهند بود؟ اسکات جانستون با پیروی از برخی از بازیگران کلیدی در بحث، نشان می‌دهد که چگونه مردم با تضادهای زمان‌سنجی جهانی به شیوه‌های شگفت‌انگیزی برخورد می‌کنند - از متعصبانی مانند چارلز پیاتزی اسمیت، که برای هرم بزرگ به عنوان نصف النهار اصلی مبارزه می‌کرد، تا ماریا بلویل، که خانه به خانه در لندن ویکتوریایی، به موراویان تاون و دیگر جوامع بومی که از زمان‌سنجی برای مبارزه برای خودمختاری استفاده می‌کردند فروخت. ساعت‌ها دروغ می‌گویند، با استفاده از طیف گسترده‌ای از منابع اولیه، روایتی قابل تامل ارائه می‌کند که مردم و سیاست را به جای فناوری، در داستان پر جنب و جوش زمان گفتن جهانی متمرکز می‌کند.

Until the nineteenth century all time was local time. On foot or on horseback, it was impossible to travel fast enough to care that noon was a few minutes earlier or later from one town to the next. The invention of railways and telegraphs, however, created a newly interconnected world where suddenly the time differences between cities mattered. The Clocks Are Telling Lies is an exploration of why we tell time the way we do, demonstrating that organizing a new global time system was no simple task. Standard time, envisioned by railway engineers such as Sandford Fleming, clashed with universal time, promoted by astronomers. When both sides met in 1884 at the International Meridian Conference in Washington, DC, to debate the best way to organize time, disagreement abounded. If scientific and engineering experts could not agree, how would the public? Following some of the key players in the debate, Scott Johnston reveals how people dealt with the contradictions in global timekeeping in surprising ways – from zealots like Charles Piazzi Smyth, who campaigned for the Great Pyramid to serve as the prime meridian, to Maria Belville, who sold the time door to door in Victorian London, to Moraviantown and other Indigenous communities that used timekeeping to fight for autonomy. Drawing from a wide range of primary sources, The Clocks Are Telling Lies offers a thought-provoking narrative that centres people and politics, rather than technology, in the vibrant story of global time telling.