The Climate Change Convention and Developing Countries: From Conflict to Consensus?

مشکل تغییرات آب و هوایی تنها در صورتی قابل حل است که انتشار گازهای گلخانه ای انسانی (GHG) به طور قابل ملاحظه ای کاهش یابد. از آنجایی که انتشار چنین گازهایی ارتباط نزدیکی با رشد اقتصادی کشورها دارد، یک مشکل حیاتی که باید توسط کنوانسیون چارچوب سازمان ملل متحد در مورد تغییر آب و هوا (FCCC) به آن پرداخته شود این است: چگونه سطوح مجاز انتشار بین صنعتی (IC) و صنعتی تقسیم می شود. کشورهای در حال توسعه (DCs) تز این کتاب این است که اثربخشی بلندمدت FCCC با خطر بن بست مذاکره افقی بین کشورها و خطر بن بست عمودی در داخل کشورها در صورت وجود حمایت داخلی اندک از اجرای داخلی اقدامات اعلام شده در مذاکرات بین المللی مواجه است. . سوال تحقیق این است: آیا می توان روندهای به سمت بن بست افقی و سکون عمودی را مشاهده کرد و اگر بله، چگونه می توان طرح معاهده را بهبود بخشید تا از چنین تنگناهای احتمالی آینده جلوگیری شود؟ این تحقیق بر دیدگاه بازیگران داخلی در مورد کنوانسیون آب و هوا و مسائل مربوط به آن در چهار کشور در حال توسعه متمرکز است: هند، اندونزی، کنیا و برزیل. یافته‌های کلیدی زیر از این تحقیق به دست می‌آیند: 1. قدرت مذاکره ناتوان: موضوع مشترک سیاست خارجی DCها این است که ICها مسئول عمده انتشار گازهای گلخانه‌ای هستند و نیاز به انجام اقدامات داخلی مناسب دارند.

The climate change problem can only be effectively dealt with if global anthropogenic greenhouse gas (GHG) emissions can be reduced substantially. Since the emission of such gases is closely related to the economic growth of countries, a critical problem to be addressed by the United Nations Framework Convention on Climate Change (FCCC) is: how will the permissible emission levels be shared between industrialised (ICs) and developing countries (DCs)? The thesis of this book is that the long-term effectiveness of the FCCC runs the risk of a horizontal negotiation deadlock between countries and the risk of vertical standstill within countries if there is little domestic support for the domestic implementation of measures being announced in international negotiations. The research question is: Can one observe trends towards horizontal deadlock and vertical standstill and if yes, how can the treaty design be improved so as to avoid such potential future bottlenecks? The research focuses on the perspectives of domestic actors on the climate convention and related issues in four developing countries: India, Indonesia, Kenya and Brazil. The following key findings emerge from the research: 1. Handicapped negotiating power: The common theme of the foreign policy of DCs is that ICs are responsible for the bulk of the GHG emissions and need to take appropriate domestic action.