The Classical Mexican Cinema: The Poetics of the Exceptional Golden Age Films

از اواسط دهه 1930 تا اواخر دهه 1950، سینمای مکزیک به موفق ترین سینمای آمریکای لاتین و پیشروترین صنعت فیلم اسپانیایی زبان در جهان تبدیل شد. بسیاری از فیلم‌های Cine de Oro (سینمای عصر طلایی) از مدل غالب هالیوود پیروی می‌کردند، اما یک جناح کوچک و در عین حال قدرتمند فیلم‌سازی پارادایم هالیوود را کاملاً رد کردند. کارگردانان فرناندو دی فوئنتس، امیلیو فرناندز، لوئیس بونوئل، خوان بوستیلو اورو، آدولفو بست ماگارد و خولیو براچو به دنبال خلق یک سینمای ملی منحصربه‌فرد بودند که از طریق داستان‌هایی که روایت می‌کرد و شیوه‌هایی که برایشان تعریف می‌کرد، کاملاً مکزیکی بود. سینمای کلاسیک مکزیک ظهور و تکامل این زیبایی‌شناسی سینمایی مکزیکی را دنبال می‌کند، یک فرم فیلم متمایز که برای بیان lo mexicano طراحی شده است.

چارلز رامیرز برگ شروع می‌کند. با یافتن ریشه های پیش از سینمای سبک کلاسیک در آثار هنرمند محبوب مکزیکی خوزه گوادالوپ پوسادا در آغاز قرن بیستم. او همچنین به طلوع کلاسیک گرایی مکزیکی در شاعرانگی El Automóvil Gris انریکه روزاس، دستاورد برجسته دوران فیلمسازی صامت مکزیک و فیلمی که زمینه را برای فیلم های عصر طلایی آماده کرد، نگاه می کند. برگ سپس نمونه‌های بالغ فیلم‌سازی کلاسیک مکزیکی توسط نویسندگان غالب عصر طلایی در سه دهه متوالی را تحلیل می‌کند. او با تکیه بر نئوفرمالیسم و ​​نئوآتوریسم در چارچوب مطالعات فرهنگی، به طرز درخشانی نشان می‌دهد که چگونه شاعرانگی سینمای مکزیک کلاسیک از هنجارهای رسمی عصر طلایی منحرف شد تا حساسیت منحصر به فرد مکزیکی را از نظر موضوعی، سبک‌شناسی و ایدئولوژیک بیان کند.

From the mid-1930s to the late 1950s, Mexican cinema became the most successful Latin American cinema and the leading Spanish-language film industry in the world. Many Cine de Oro (Golden Age cinema) films adhered to the dominant Hollywood model, but a small yet formidable filmmaking faction rejected Hollywood’s paradigm outright. Directors Fernando de Fuentes, Emilio Fernández, Luis Buñuel, Juan Bustillo Oro, Adolfo Best Maugard, and Julio Bracho sought to create a unique national cinema that, through the stories it told and the ways it told them, was wholly Mexican. The Classical Mexican Cinema traces the emergence and evolution of this Mexican cinematic aesthetic, a distinctive film form designed to express lo mexicano.

Charles Ramírez Berg begins by locating the classical style’s pre-cinematic roots in the work of popular Mexican artist José Guadalupe Posada at the turn of the twentieth century. He also looks at the dawning of Mexican classicism in the poetics of Enrique Rosas’ El Automóvil Gris, the crowning achievement of Mexico’s silent filmmaking era and the film that set the stage for the Golden Age films. Berg then analyzes mature examples of classical Mexican filmmaking by the predominant Golden Age auteurs of three successive decades. Drawing on neoformalism and neoauteurism within a cultural studies framework, he brilliantly reveals how the poetics of Classical Mexican Cinema deviated from the formal norms of the Golden Age to express a uniquely Mexican sensibility thematically, stylistically, and ideologically.