The Civil Rights Lobby: The Leadership Conference on Civil Rights and the Second Reconstruction

به عنوان بازوی لابی جنبش حقوق مدنی، کنفرانس رهبری حقوق مدنی (LCCR) - که از اوایل دهه 1950 فعالیت می کرد - در پیشرفت های قانونی تاریخی بازسازی دوم نقش اساسی داشت. لابی حقوق مدنی به طرز ماهرانه‌ای لابی‌های حرفه‌ای و مردمی LCCR را بازگو می‌کند که به این دستاوردهای خط مشی حقوق مدنی در دهه‌های 1950 و 1960 کمک کرد.

شمیرا گلبمن چگونگی تنوع این موضوع را توضیح می‌دهد. ائتلاف گروه‌های ذینفع هم مانع شد و هم لابی‌گران را قادر ساخت تا از اصلاحاتی که اغلب برای قانون‌گذاران خطرناک به نظر می‌رسید، حمایت گسترده‌ای ایجاد کنند. آنها تلاش های خود را با شناسایی زمینه های مشترک بین سازمان های عضو، توسعه مواضع ائتلافی در مورد مسائل اساسی و استراتژیک، و تشویق سازمان ها برای بسیج منابع حرفه ای و مردمی برای لابی کردن بر این اساس هماهنگ کردند. نتیجه این بود که «با یک صدای پررونق صحبت کنیم» تا در نهایت به تضمین تصویب قانون حقوق مدنی 1964 کمک شود. 

لابی حقوق مدنی با تکرار درس‌های کلیدی از توسعه سازمانی LCCR و مشارکت در سیاست گذاری حقوق مدنی. گلبمن مسیرهای جدیدی را برای تحقیق در مورد ائتلاف‌های گروه‌های ذینفع پیشنهاد می‌کند و بررسی می‌کند که چگونه تجربه کنفرانس رهبری بر سیاست بازسازی دوم روشن می‌کند.

As the lobbying arm of the civil rights movement, the Leadership Conference on Civil Rights (LCCR)—which has operated since the early 1950s—was instrumental in the historic legislative breakthroughs of the Second Reconstruction. The Civil Rights Lobby skillfully recounts the LCCR’s professional and grassroots lobbying that contributed to these signature civil rights policy achievements in the 1950s and ’60s.

Shamira Gelbman explains how the diversity of this interest group coalition both hindered and enabled lobbyists to generate broad-based support for reforms that often seemed risky to legislators. They coordinated their efforts by identifying common ground among member organizations, developing coalitional positions on substantive and strategic questions, and exhorting organizations to mobilize professional and grassroots lobbying resources accordingly. The result was to “speak with one booming voice” to ultimately help secure the passage of the Civil Rights Act of 1964. 

The Civil Rights Lobby concludes by reprising key lessons from the LCCR’s organizational development and participation in civil rights policymaking. Gelbman suggests new directions for research on interest group coalitions and explores how the Leadership Conference’s experience sheds light on the politics of the Second Reconstruction.