دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش:
نویسندگان: Jenn Joy
سری:
ISBN (شابک) : 0262526352, 9780262526357
ناشر: The MIT Press
سال نشر: 2014
تعداد صفحات: 245
زبان: English
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 125 مگابایت
در صورت تبدیل فایل کتاب The Choreographic به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب رقص نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
مرحله رقص مکالمه ای را تشکیل می دهد که در آن آثار هنری نه تنها نگاه می شود بلکه به گذشته نیز نگاه می کنند. این در مورد تماسی است که حتی در طول مسافت لمس می شود. حرکات رقص بین جسم و مغز حرکت می کند تا داستان این برخوردها را به عنوان تجاوزات رقصی به گفتمان و رشته های هنر تجسمی و فلسفه از طریق یک سری لکنت، گام، لرز و اسپاسم بازگو کند. در The Choreographic، جن جوی رقص و رقص را نه تنها به عنوان استراتژیها و رشتههای هنری، بلکه بهعنوان اعمال نظری و انتقادی ذاتی بررسی میکند. او به بررسی هنرمندان در گفتگو با فلسفه می پردازد و جنبشی از رقص مفهومی را توصیف می کند که در نیویورک و در مدار جشنواره شکوفا می شود. جوی خوانشهای دقیقی از مجموعهای از آثار تجربی ارائه میکند و برای طراحی رقص بهعنوان مدل جایگزین زیباییشناسی استدلال میکند. او صور فلکی از آثار، هنرمندان، نویسندگان، فیلسوفان و رقصندگان را در گفتگو با تئوری های اشاره، زبان، میل و تاریخ بررسی می کند. او یک داستان وحیانی را طراحی می کند که در آن والتر بنجامین، پینا باوش، فرانسیس آلیس و کورمک مک کارتی با هم می رقصند. او نیروی فمینیستی و عجیب و غریب به سوی میل را از طریق رقص DD Dorvillier، Heather Kravas، Meg Stuart، La Ribot، Miguel Gutierrez، luciana achugar و دیگران دنبال می کند. او اشکال جدیدی از ارتباط و آموزش را ترسیم می کند. و ساموئل آر. دلانی و کیم استنلی رابینسون نویسندگان داستان های علمی تخیلی را به عنوان آواتارهای ادراکی و شرکای رقص رالف لمون، ماریان ویتالی، جیمز فاستر، و جانت کاردیف و جورج بورس میلر انتخاب می کند. جوی با ساختن مفهوم گستردهتری از رقص، به بررسی این موضوع میپردازد که چگونه رقص بهعنوان مفهوم و تمرین انتقادی، ما را با درک غیرقطعیتر، متزلزلتر و هیجانانگیزتر از زیباییشناسی و هنرسازی هماهنگ میکند.
The choreographic stages a conversation in which artwork is not only looked at but looks back; it is about contact that touches even across distance. The choreographic moves between the corporeal and cerebral to tell the stories of these encounters as dance trespasses into the discourse and disciplines of visual art and philosophy through a series of stutters, steps, trembles, and spasms. In The Choreographic, Jenn Joy examines dance and choreography not only as artistic strategies and disciplines but also as intrinsically theoretical and critical practices. She investigates artists in dialogue with philosophy, describing a movement of conceptual choreography that flourishes in New York and on the festival circuit. Joy offers close readings of a series of experimental works, arguing for the choreographic as an alternative model of aesthetics. She explores constellations of works, artists, writers, philosophers, and dancers, in conversation with theories of gesture, language, desire, and history. She choreographs a revelatory narrative in which Walter Benjamin, Pina Bausch, Francis Alÿs, and Cormac McCarthy dance together; she traces the feminist and queer force toward desire through the choreography of DD Dorvillier, Heather Kravas, Meg Stuart, La Ribot, Miguel Gutierrez, luciana achugar, and others; she maps new forms of communicability and pedagogy; and she casts science fiction writers Samuel R. Delany and Kim Stanley Robinson as perceptual avatars and dance partners for Ralph Lemon, Marianne Vitali, James Foster, and Janet Cardiff and George Bures Miller. Constructing an expanded notion of the choreographic, Joy explores how choreography as critical concept and practice attunes us to a more productively uncertain, precarious, and ecstatic understanding of aesthetics and art making.