The Case for Terence Rattigan, Playwright

این کتاب کیفیت فوق‌العاده هنر نمایشی ترنس راتیگان، نمایشنامه‌نویس اواسط قرن بیستم و مبنای آن را در استفاده از زیرمتن، دلالت‌ها و کم‌گفتن‌ها نشان می‌دهد. با بحث در مورد هر نمایشنامه به ترتیب زمانی، این کتاب همچنین خط سیر بینش تاریک راتیگان را از پتانسیل انسانی برای خوشبختی از کمدی های قبلی او از طریق نمایشنامه های پایانی او که در آن مرگ به عنوان آرزوی صلح ظاهر می شود، بیان می کند. در اینجا، کاوش از طریق تحلیل دقیق سبک دیالوگ‌نویسی و سخنرانی‌های رتیگان و چگونگی بیان این سبک حس زندگی رتیگان است. به همین ترتیب، این کتاب به تازگی بررسی می‌کند که چگونه راتیگان از منابع تاریخ، ادبیات و اسطوره‌های یونان و روم استفاده می‌کند، و همچنین چگونگی مقایسه او با آثار نمایشنامه‌نویسان دیگر، به‌ویژه برنارد شاو و شکسپیر را بررسی می‌کند. این به طور گسترده ای برای دانشجویان کالج و دانشگاه که در حال تحصیل ادبیات نمایشی هستند، اما همچنین و به ویژه برای بازیگران و کارگردانان، و مردم نمایشنامه خوان و نمایشنامه خوان جذاب خواهد بود.

This book asserts the extraordinary quality of mid-twentieth century playwright Terence Rattigan’s dramatic art and its basis in his use of subtext, implication, and understatement. By discussing every play in chronological order, the book also articulates the trajectory of Rattigan’s darkening vision of the human potential for happiness from his earlier comedies through his final plays in which death appears as a longed for peace. New here is the exploration through close analysis of Rattigan’s style of writing dialogue and speeches, and how that style expresses Rattigan’s sense of life. Likewise, the book newly examines how Rattigan draws on sources in Greek and Roman history, literature, and myth, as well as how he invites comparison with the work of other playwrights, especially Bernard Shaw and Shakespeare. It will appeal broadly to college and university students studying dramatic literature, but also and especially to actors and directors, and the play-going, play-reading public.