The Bukharan Crisis: A Connected History of 18th Century Central Asia

در نیمه اول قرن هجدهم، خانات بخاران آسیای مرکزی دچار بحرانی شد که از آن رهایی یافت. بخارایی‌ها از برداشت‌های ناموفق و قحطی، رکود شدید مالی، تهاجمات شمال و جنوب، شورش و سپس انقلاب رنج بردند. تا به امروز، تلاش ها برای شناسایی علت این بحران بر این فرض متمرکز شده است که منطقه از روندهای اولیه جهانی شدن مدرن جدا شده است. بحران بخاران این تبیین را به‌عنوان یادگاری ناقص از مطالعات اولیه شرق‌شناسان در این منطقه آشکار می‌کند.

در جای خود، اسکات لوی عوامل علّی متعددی را شناسایی می‌کند که زیربنای بحران بخارا بودند. برخی از اینها به هم مرتبط و برخی مستقل بودند، برخی در دوره های طولانی آشکار شدند در حالی که برخی دیگر منطقه را به طور ناگهانی شوکه کردند، اما همه آنها در اوایل قرن هجدهم به ضرر خانات بخاران و افراد وابسته به آن به هم نزدیک شدند. لوی چارچوب یکپارچه ای از تجزیه و تحلیل را به کار می گیرد که آسیای مرکزی را در مطالعات اخیر در زمینه های متعدد در اوایل تاریخ مدرن اوراسیا و جهان جابجا می کند

In the first half of the eighteenth century, Central Asia’s Bukharan Khanate descended into a crisis from which it would not recover. Bukharans suffered failed harvests and famine, a severe fiscal downturn, invasions from the north and the south, rebellion, and then revolution. To date, efforts to identify the cause of this crisis have focused on the assumption that the region became isolated from early modern globalizing trends. The Bukharan Crisis exposes that explanation as a flawed relic of early Orientalist scholarship on the region.

In its place, Scott Levi identifies multiple causal factors that underpinned the Bukharan crisis. Some of these were interrelated and some independent, some unfolded over long periods while others shocked the region more abruptly, but they all converged in the early eighteenth century to the detriment of the Bukharan Khanate and those dependent upon it. Levi applies an integrative framework of analysis that repositions Central Asia in recent scholarship on multiple themes in early modern Eurasian and world history