The British National Daily Press and Popular Music, c.1956-1975

«مطبوعات ملی روزانه بریتانیا و موسیقی عامه پسند، حدود 1956-1975» ارزیابی مجدد واکنش مطبوعات روزانه ملی به اشکال موسیقی محبوب بین جوانان در بریتانیا از اواسط دهه 1950 تا 1970 است (از جمله راک اند رول، اسکیفل، گروه بیت و موسیقی راک). تاریخ‌های متعارف موسیقی عامه پسند در بریتانیا، اغلب روزنامه‌ها را به ایجاد «وحشت اخلاقی» در رابطه با این ژانرها و کمک به شکل‌دهی نگرش‌های منفی به موسیقی در جامعه گسترده‌تر متهم می‌کنند. کتاب چنین اتهاماتی را زیر سوال می برد. با انجام این کار، همچنین تمایل به درک شواهد از روزنامه‌ها را به‌عنوان نمونه‌ای صرف از روندهای اجتماعی گسترده‌تر به چالش می‌کشد و روشی را در نظر می‌گیرد که صنعت روزنامه پس از جنگ، به‌عنوان یک نهاد فرهنگی-اجتماعی به تنهایی، به تحولات واکنش نشان داد. فرهنگ جوانان با چالش ها و فشارهای متمایز در بحبوحه تغییر زمان مواجه بود.

آغاز با تجزیه و تحلیل واکنش‌های مختلف روزنامه‌های سراسری مهم و «جدی» ملی به شورش‌های موسوم به «شورش‌های سینمای راک اند رول» در سال 1956، که نشان دهنده اولین موقعیتی بود که در آن فرم موسیقی در بریتانیا به «اخبار سرفصل» تبدیل شد، «مطبوعات ملی روزانه بریتانیا و موسیقی عامه پسند، حدود 1956 تا 1975» میزان حضور عناصر «وحشت اخلاقی» را در پوشش مطبوعاتی موسیقی عامه پسند در سال 1956 و در مقاطع بعدی در طول دوره با این حال، با بررسی عوامل دیگر، مانند پوشش متنوع‌تر که غالباً ظاهر می‌شد، فقدان نسبی نگرانی پایدار عمومی در پاسخ به گزارش‌های تحریک‌آمیزتر و تضادها در دیدگاه در میان عناوین مختلف روزنامه‌ها، که هر یک از عناوین خاص خود را داشتند. "صدای" خاص در این زمان، تصویر ظریف تری ظاهر می شود. این اثر همچنین پوشش مطبوعاتی موسیقی عامه پسند را فراتر از سرفصل‌ها در نظر می‌گیرد، به ویژه بر روی «ستون‌های دیسک» و صفحات بررسی رکوردهای پاپ که با پیشرفت این دوره رایج‌تر شدند، تمرکز می‌کند. اشاره می‌کند که اگرچه روزنامه‌های «جدی» در نهایت رویکرد پیچیده‌تری به نقد راک ایجاد می‌کنند، روزنامه‌های مشهور - به‌ویژه دیلی میرر - نقش مهمی در رساندن موسیقی به مخاطبان گسترده‌تر و بین نسلی در طول دوره زمانی ایفا کردند. بخش اولیه این دوره، با هدف ابداع واژگانی مناسب برای سبک‌ها و «صحنه‌های» موسیقی پویا و همیشه در حال تغییر این دوران.

در نهایت، «مطبوعات ملی روزانه بریتانیا و موسیقی عامه پسند، حدوداً 1956-1975» محققان را تشویق می‌کند تا هنگام بررسی واکنش‌های اولیه مطبوعات به موسیقی عامه‌پسند، از به کارگیری عجولانه یا گسترده عباراتی مانند «هراس اخلاقی» اجتناب کنند. همچنین استدلال می‌کند که ترکیب متمایز و متناقض عدم اطمینان، اشتیاق، هیجان‌گرایی و کنجکاوی که مشخصه بسیاری از پوشش‌های مطبوعاتی ملی از راک اند رول و دیگر انواع موسیقی بود، از بسیاری جهات به ایجاد لحن برای واکنش بزرگسالان به موسیقی محبوب کمک کرد. در کل جامعه همانطور که مطبوعات به طور یکجانبه نسبت به موسیقی عامه پسند خصومت نداشتند، اعضای «نسل قدیمی» نیز نسبت به آنچه قبلاً تصور می‌شد، در واکنش‌هایشان به موسیقی متفاوت‌تر بودند.

‘The British National Daily Press and Popular Music, c.1956–1975’ constitutes a reappraisal of the reactions of the national daily press to forms of music popular with young people in Britain from the mid-1950s to the 1970s (including rock ’n’ roll, skiffle, ‘beat group’ and rock music). Conventional histories of popular music in Britain frequently accuse the newspapers of generating ‘moral panic’ with regard to these genres and of helping to shape negative attitudes to the music within wider society. The book questions such charges; in doing so, it also challenges the tendency to perceive evidence from newspapers straightforwardly as a mere illustration of wider social trends and considers the manner in which the post-war newspaper industry, as a socio-cultural entity in its own right, responded to developments in youth culture as it faced distinctive challenges and pressures amid changing times.

Commencing with an analysis of the reactions of various key popular and ‘serious’ daily national papers to the so-called ‘rock ’n’ roll cinema riots’ of 1956, which represented the first occasion on which this musical form became ‘headline news’ in Britain, ‘The British National Daily Press and Popular Music, c.1956–1975’ considers the extent to which ingredients of ‘moral panic’ were present in press coverage of popular music, both in 1956 and at subsequent points throughout the period. However, by examining other factors, such as the more varied coverage which did frequently appear, the relative lack of sustained public concern in response to the more inflammatory reports and the contrasts in perspective among the various individual newspaper titles, each of which possessed its own particular ‘voice’ at this time, a more nuanced picture emerges. The work also considers press coverage of popular music beyond the headlines, focusing particularly on the ‘disc columns’ and pop record review pages which became more prevalent as this period progressed. It notes that, although the ‘serious’ newspapers would ultimately develop a more sophisticated approach to rock criticism, the popular papers –especially the Daily Mirror – played a particularly significant role in bringing the music to a wider, cross-generational reading public during the earlier portion of this period, aiming to devise a suitable vocabulary for the dynamic, ever-changing music styles and ‘scenes’ of this era.

Ultimately, ‘The British National Daily Press and Popular Music, c.1956–1975’ encourages scholars to avoid hasty or sweeping deployment of such phrases as ‘moral panic’ when considering early press reactions to popular music. It also argues that the distinctive and paradoxical mixture of uncertainty, enthusiasm, sensationalism and curiosity which characterised much national press coverage of rock ’n’ roll and other kinds of music helped, in many ways, to set the tone for adult responses to popular music within society at large. Just as the press was not unilaterally hostile towards popular music, so too were members of ‘the older generation’ more varied in their responses to the music than has previously been assumed.