The British Economy in the Twentieth Century

این امری عادی است که فرض کنیم اقتصاد بریتانیا در قرن بیستم شکست خورده است و از ثروتمندترین کشور صنعتی جهان در سال 1900 به یکی از فقیرترین کشورهای اروپای غربی در سال 2000 سقوط کرده است. تولید به طور اجتناب ناپذیری مرکز این شکست است: صنعتی بریتانیا مدیران نمی توانند ضرب المثل "زانو به بالا" را در یک کارخانه آبجوسازی سازماندهی کنند. کارگران بریتانیایی بیکار و حریص هستند. سیستم مالی آن به‌طور منحصربه‌فردی برای منافع کوتاه‌مدت شهر و نه تولید طراحی شده است. سیاست های اقتصادی آن برای صنعت ناسازگار است. و فرهنگ آن اساساً ضد صنعتی است. در هر یک از این گفته‌ها ذره‌ای حقیقت وجود دارد، اما فقط یک دانه.

در این کتاب، آلن بوث خاطرنشان می‌کند که استانداردهای زندگی بریتانیا قطعاً پیشی گرفته است، اما شواهدی نشان می‌دهد که بریتانیا به طور مداوم بیشتر و بیشتر از آن عقب‌تر شده است. رقبای اصلی در واقع نازک است. اگرچه تولید بریتانیا بسیار مورد انتقاد قرار گرفته است، اما عملکرد نسبتاً بهتری نسبت به بخش خدمات داشته است.

اقتصاد بریتانیا در قرن بیستم روایت را با رویکردی مفهومی و تحلیلی برای بررسی اقتصاد بریتانیا ترکیب می‌کند. عملکرد در قرن بیستم در چارچوب مقایسه ای کنترل شده به موضوعات کلیدی از جمله رشد اقتصادی و رفاه، عملکرد بازار کار و عملکرد کارآفرینان و مدیران می پردازد. آلن بوث استدلال می کند که یک ارزیابی دقیق و متعادل (که باید تمام قرن را به جای سال های پس از جنگ در بر گیرد) از ادعای بلند و مداوم شکست سیستماتیک در مدیریت، کار، نهادها، فرهنگ و سیاست اقتصادی بریتانیا پشتیبانی نمی کند. زوال نسبی بسیار ساده‌تر، تکه تکه‌تر و اجتناب‌ناپذیرتر از آن چیزی است که معمولاً تصور می‌شود.

It is commonplace to assume that the twentieth-century British economy has failed, falling from the world's richest industrial country in 1900 to one of the poorest nations of Western Europe in 2000. Manufacturing is inevitably the centre of this failure: British industrial managers cannot organise the proverbial 'knees-up' in a brewery; British workers are idle and greedy; its financial system is uniquely geared to the short term interests of the City rather than of manufacturing; its economic policies areperverse for industry; and its culture is fundamentally anti-industrial. There is a grain of truth in each of these statements, but only a grain.

In this book, Alan Booth notes that Britain's living standards have definitely been overtaken, but evidence that Britain has fallen continuously further and further behindits major competitors is thin indeed. Although British manufacturing has been much criticised, it has performed comparatively better than the service sector.

The British Economy in the Twentieth Century combines narrative with a conceptual and analytic approach to review British economic performance during the twentieth century in a controlled comparative framework. It looks at key themes, including economic growth and welfare, the working of the labour market, and the performance of entrepreneurs and managers. Alan Booth argues that a careful, balanced assessment (which must embrace the whole century rather than simply the post-war years) does not support the loud and persistent case for systematic failure in British management, labour, institutions, culture and economic policy. Relative decline has been much more modest, patchy and inevitable than commonly believed.