The Boy-Man, Masculinity and Immaturity in the Long Nineteenth Century

این کتاب به بررسی تکامل نویسندگان مرد می‌پردازد که با ویژگی‌های عجیب نابالغی کودکانه مشخص شده‌اند. «پسربچه» از پیوند بدوی گرایی فرهنگی ضد روشنگری روسو، «مرد احساسی» Sensibility، شاعر چاترتونی و ایده آل سازی رمانتیک دوران کودکی پدید آمد. دوران رمانتیک شاهد ازدیاد مردان پسر بود که در اطراف موسسات شهری مانند مجله لندن گرد هم می آمدند. اینها شامل جان کیتس، لی هانت، چارلز لمب، هارتلی کولیج، توماس دی کوئینسی و توماس هود بودند. در دوره انقلاب فرانسه، اصطلاحات کودکانه علیه نویسندگانی مانند وردزورث، کیتس، هانت و لمب به عنوان ابزار طنز سیاسی مورد استفاده قرار گرفت. با این حال، نویسندگان پسر-مرد برعکس از شخصیت ادبی کودک-بزرگ دوزیستان خود برای نقد ایدئولوژی های مردانه عصر خود استفاده کردند. با این حال، محافظه‌کاری فرهنگی و سیاسی فزاینده قرن نوزدهم، و ظهور یک قانون ادبی جدی، تبعید مردان پسر را از جمهوری حروف تلقین کرد.

This book explores the evolution of male writers marked by peculiar traits of childlike immaturity. The ‘Boy-Man’ emerged from the nexus of Rousseau’s counter-Enlightenment cultural primitivism, Sensibility’s ‘Man of Feeling’, the Chattertonian poet maudit, and the Romantic idealisation of childhood. The Romantic era saw the proliferation of boy-men, who congregated around such metropolitan institutions as The London Magazine. These included John Keats, Leigh Hunt, Charles Lamb, Hartley Coleridge, Thomas De Quincey and Thomas Hood. In the period of the French Revolution, terms of childishness were used against such writers as Wordsworth, Keats, Hunt and Lamb as a tool of political satire. Yet boy-men writers conversely used their amphibian child-adult literary personae to critique the masculinist ideologies of their era. However, the growing cultural and political conservatism of the nineteenth century, and the emergence of a canon of serious literature, inculcated the relegation of the boy-men from the republic of letters.