The Boy In the Barn

این زندگینامه جیمز کرامر است که پسری در انبار است. جیمز که در دهه 1960 بزرگ شد، بیشتر شبیه یک حیوان بود تا یک کودک، در زمانی که صحبت از کودک آزاری نمی شد و بسیاری از مردم به سمت دیگری نگاه می کردند. خانواده ای زیبا در بیرون، اما هیچ کس نمی دانست پشت درهای بسته چه می گذرد. او و خواهران و برادرانش مورد آزار روحی و جسمی شدیدی به دست پدری سادیست و مادری غایب قرار گرفتند. او خواهر نوزاد خود را به دست پدرش از دست داد و خاطرات وحشتناکی از مرگ او را حفظ کرده است. جیمز بیشتر دوران کودکی خود را در انباری زندگی کرد و یاد گرفت که از انزوا و بی توجهی جان سالم به در ببرد. جیمز به فردی عمیقاً روحانی تبدیل شد، اما این مسیر چالش برانگیز بود. در طول سال‌ها، او افرادی را در زندگی‌اش داشته است که \"چراغ‌های روشن در انتهای تونل‌اش\" بودند، و او همچنان به جلو می‌رفت و جلو می‌رفت. او دریافت که بخشش کلیدی است. جیمز مجبور شد داستان خود را بنویسد تا دیگران را از استرس مزمن سمی، خشونت خانگی و سوء استفاده آگاه کند و مردم را تشویق کند که به هر قیمتی از این روابط اجتناب کنند. او هنوز از علائمی که سال ها پیش ایجاد شده بود رنج می برد. جیمز همچنان به زندگی خود ادامه می دهد، اما راه سختی بود. از طریق شکست‌های مه، او با کمک خدا و آنچه او می‌گوید چند چراغ روشن در انتهای تونل تاریکی به پیش راند. او توسط پدرش برنامه ریزی شده بود و هنوز هم فلاش بک و ضربه را تجربه می کند.

This is an autobiography of James Kramer, who is The Boy In the Barn. Growing up in the 1960's, James was treated more like an animal than a child during a time when child abuse was not spoken of and many people looked the other way. A beautiful family on the outside, but no one knew what was going on behind closed doors. He and his siblings suffered tremendous emotional and physical abuse at the hands of a sadistic father and an absent mother. He lost his baby sister at the hands of his father and retains the horrific memories of her death. James lived in a barn for most of his childhood and learned to survive the isolation and neglect. James became a deeply spiritual person, but it was a challenging road. Throughout the years, he has had people in his life that were "bright lights at the end of his tunnel", and he kept moving forward, pushing on. He found that forgiveness was key. James was compelled to write his story to make others aware of chronic toxic stress, domestic violence, and abuse and encourage people to avoid these relationships at all costs. He still suffers from symptoms created so many years ago. James continue to forge ahead with his life, but it was a hard road. Through may defeats, he pushed on with God's help and what he calls a few bright lights at the end of the tunnel of darkness. He was programmed by his father and still experiences flashbacks and trauma.