The book of emotions

او با جدا کردن این لحظات در حافظه خود و تلاش برای تجزیه و تحلیل آنها بسیار شبیه به یک لنز، \"هایکویی خالی از لفاظی را تصور می کند که تنها چیزی را که در مقابل دوربین است ثبت می کند.\" با این حال، عکاس که از بینایی خود محروم است، اکنون باید تجربیات خود را به صورت مجموعه‌ای از عکس‌های فوری عاطفی بازسازی کند، دفترچه خاطراتی از احساساتش که در این یا آن روز منجمد شده بودند. بنابراین، نتیجه توصیف یک تصویر به یاد مانده نیست، بلکه خاطره احساسی است که تصویر برمی انگیزد. جوآئو آلمینو در اینجا پرتره‌ای از هنرمندی را به ما می‌دهد که تلاش می‌کند شکاف بین بینش عینی و حافظه احساسی را ببندد، فهرستی از دستاوردها و شکست‌هایش در شهری خشن، مصنوعی و جهانی را ورق می‌زند و تلاش می‌کند پازلی را که متعلق به او بود، دوباره جمع کند. زندگی

Isolating these moments in his memory and attempting to analyze them much like a lens, he envisions "a haiku stripped of rhetoric that captures only what is in front of the camera." Yet, deprived of his sight, the photographer now must reconstruct his experiences as a series of affective snapshots, a diary of his emotions as they were frozen on this or that day. The result, then, is not the description of a remembered image, but of the emotional memory the image evokes. Joao Almino here gives us a trenchant portrait of an artist trying to close the gap between objective vision and sentimental memory, leafing through a catalog of his accomplishments and failures in a violent, artificial, universal city, and trying to reassemble the puzzle that was his life