The Bloody Reign of Slayer

وقتی گروه ترش متال لس‌آنجلسی Slayer در سال 1986 با آلبوم وحشتناک Reign In Blood پارامترهای موسیقی سنگین را دوباره تعریف کرد، تعداد کمی از طرفداران آنها پیش‌بینی می‌کردند که تقریباً ربع قرن بعد، شهرت آن‌ها کم‌رنگ خواهد شد. موضوع آنها همچنان مثل همیشه بحث برانگیز است. حمله موسیقایی متمایز Slayer اقامت گروه را در اوج صحنه اکستریم متال تضمین کرده است، با ناله های گیتار غیرزمینی جف هانمن و کری کینگ، درام های کلاس جهانی دیو لومباردو و آوازهای منحصر به فرد تام آرایا که با رویکردی بی باک همراه است. با این حال، Slayer با زمان حرکت کرده است: زمانی که سرودهای موش پیت آنها در مورد قاتلان زنجیره ای و شیطان پرستی منسوخ شد، گروه به خشم های تازه ای مانند تروریسم مذهبی، نسل کشی و جنگ پرداختند، که همیشه با آثار هنری همراه بود که به خودی خود به جایگاه مذهبی دست یافته است. جنجال پیرامون آنها بی پایان بوده است و مقامات حتی Slayer را به یک برنامه برتری طلبی سفیدپوستان متهم کرده اند...

When the Los Angeles thrash metal band Slayer redefined the parameters of heavy music in 1986 with the horrific Reign In Blood album, few of their fans would have predicted that, nearly a quarter of a century later, their fame would be undimmed and their subject matter still as controversial as ever. Slayer's distinctive musical attack has guaranteed the band's residence at the peak of the extreme metal scene, with the unearthly lead Guitar wails of Jeff Hanneman and Kerry King, Dave Lombardo's world-class drums and tom Araya's unique vocals accompanying a fearless lyrical approach. However, Slayer have moved with the times: when their mosh pit anthems about serial killers and Satanism became outmoded, the band addressed fresh outrages such as religious terrorism, genocide and war, always accompanied by artwork that has achieved cult status in its own right. The controversy surrounding them has been endless, with authorities even accusing Slayer of a white supremacist agenda...