The Bleak Political Implications of Socratic Religion

این کتاب چالشی اساسی برای افسانه سقراط است که توسط افلاطون به ارث گذاشته شده و توسط محققان در طول اعصار تکرار شده است: اینکه سقراط یک حکیم بی گناه بود که توسط اوباش دموکرات محکوم و به اعدام محکوم شد، صرفاً به دلیل زیر سوال بردن مسائل سیاسی و اندیشه های دینی زمان خود این افسانه یک معما را پنهان می کند: چگونه یک حکیم وارسته و خوب می تواند با آلکیبیادس خیانتکار که در جنگ پلوپونز به آتن خیانت کرد، ارتباط نزدیکی داشته باشد؟ چگونه کریتیاس و شارمیدس، که پس از شکست آتن حکومت وحشت را در آتن به راه انداختند، در میان شاگردان و نزدیکترین یاران او بوده اند؟

این کتاب با تقبیح دین سقراط به دلیل تحریک، پیگرد قانونی را مطرح می کند. یک سیاست رادیکال مطلق گرایی و مونیسم که همچنان گریبان تمدن غرب را می گیرد. زمان آن فرا رسیده است که بدانیم سقراط رهایی بخش ذهن نبود، بلکه برعکس - او معمار یک اقتدارگرایی وحشتناک بود که نه تنها در ترور اسلامی، بلکه در سیاست خارجی لیبرال نیز خود را نشان می دهد. این کتاب با دفاع از هومر و شاعران تراژیک به این نتیجه می‌رسد که غرب از یونانی‌های اشتباهی تغذیه کرده است.

This book poses a radical challenge to the legend of Socrates bequeathed by Plato and echoed by scholars through the ages: that Socrates was an innocent sage convicted and sentenced to death by the democratic mob, for merely questioning the political and religious ideas of his time. This legend conceals an enigma: How could a sage who was pious and good be so closely associated with the treasonous Alcibiades, who betrayed Athens in the Peloponnesian war? How could Critias and Charmides, who launched a reign of terror in Athens after her defeat, have been among his students and closest associates?

The book makes the case for the prosecution, denouncing the religion of Socrates for inciting a radical politics of absolutism and monism that continues to plague Western civilization. It is time to recognize that Socrates was no liberator of the mind, but quite the contrary—he was the architect of a frightful authoritarianism, which continues to manifest itself, not only in Islamic terror, but also in liberal foreign policy. Defending Homer and the tragic poets, the book concludes that the West has imbibed from the wrong Greeks.