The Black Butterfly: Brazilian Slavery and the Literary Imagination

پروانه سیاه بر نوشته های برده داری سه غول ادبی برزیل - ماچادو د آسیس، کاسترو آلوز و اقلیدس دا کونا تمرکز دارد. این نویسندگان در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم نوشتند، در حالی که برزیل به سمت و سپس لغو برده‌داری در سال 1888 حرکت کرد. آسیس تجربی ترین رمان نویس برزیل بود. آلوز شاعری رمانتیک با سیاست های آزادی خواهانه پرشور بود که در میان مردم به عنوان «شاعر بردگان» شناخته می شد. و دا کونا به‌خاطر شاهکار Os Sertões (سرزمین‌های پسین) شناخته می‌شود، اثری نابغه که به طرز عجیبی در مطالعه برده‌داری فراآتلانتیک نادیده گرفته می‌شود.

وود دریافت که هر سه نویسنده به خاطره برده داری به شیوه ای متفاوت از همتایان خود در اروپا و آمریکای شمالی، جایی که رهایی به طور معمول به عنوان لحظه ای از بسته شدن تصویر شده است، پاسخ دادند. او با ایجاد یک زمینه ادبی گسترده‌تر برای نویسندگان اصلی خود با معرفی یک مطالعه تطبیقی ​​از پیشینیان بزرگ لغو ادبی آنها، لوئیس گونزاگا پینتو داگاما و خواکیم نابوکو، به پایان می‌رسد. پروانه سیاه متنی انقلابی است که اصرار دارد فرهنگ برزیل همیشه از گسست پاک بین برده داری و پیامدهای آن امتناع کرده است. بنابراین، برده‌داری برزیل به‌عنوان یک میراث زنده در معرض مذاکره مجدد و اختراع مجدد مستمر ظاهر می‌شود.

The Black Butterfly focuses on the slavery writings of three of Brazil’s literary giants—Machado de Assis, Castro Alves, and Euclides da Cunha. These authors wrote in the late nineteenth and early twentieth centuries, as Brazil moved into and then through the 1888 abolition of slavery. Assis was Brazil’s most experimental novelist; Alves was a Romantic poet with passionate liberationist politics, popularly known as “the poet of the slaves”; and da Cunha is known for the masterpiece Os Sertões (The Backlands), a work of genius that remains strangely neglected in the scholarship of transatlantic slavery.

Wood finds that all three writers responded to the memory of slavery in ways that departed from their counterparts in Europe and North America, where emancipation has typically been depicted as a moment of closure. He ends by setting up a wider literary context for his core authors by introducing a comparative study of their great literary abolitionist predecessors Luís Gonzaga Pinto da Gama and Joaquim Nabuco. The Black Butterfly is a revolutionary text that insists Brazilian culture has always refused a clean break between slavery and its aftermath. Brazilian slavery thus emerges as a living legacy subject to continual renegotiation and reinvention.