The best loved game: one summer of English cricket

اکنون سی و پنج سال از زمانی که جفری مورهاوس کلاسیک کریکت خود بهترین بازی دوست‌داشتنی را نوشت، می‌گذرد که غیرقابل تصور به نظر می‌رسد، اما فقط به این دلیل که شبیه هفته گذشته است. با این حال، در آن زمان بازی تغییر کرده است، از بسیاری جهات فراتر از شناسایی، که باعث می شود کتاب ارزشمندتر از همیشه - به عنوان مرثیه ای برای یک جهان گم شده. متیو انگل در پیشگفتار جدید خود

جفری مورهاوس تابستان 1978 را صرف نمونه‌برداری از کریکت در هر سطحی کرد: از ایتون و هارو تا لیگ لنکاوی. از دانشجویان کمبریج که از ظهیر عباس درس می گیرند تا ایان بوتهام که با چوب و توپ در لردز برتری می یابد. از پسری کشاورز که در یک مسابقه دهکده ای در آکسفوردشایر بازی شکست ناپذیر 24 بازی می کند تا دلقک بی نظیر درک رندال در پل ترنت.

"مطمئناً قرار است در کنار بهترین آثار این طبیعت استراحت کنم. در کتابخانه کریکت. دیوید فریت، ماهنامه کریکت ویزدن

'It is now thirty-five years since Geoffrey Moorhouse wrote his cricket classic The Best Loved Game, which also seems unimaginable, but only because it feels like last week. Even so, in that time the game has changed, in many respects beyond recognition, which makes the book more valuable than ever - as an elegy for a lost world.' Matthew Engel, in his new Preface

Geoffrey Moorhouse spent the summer of 1978 sampling cricket at every level: from Eton v Harrow to the Lancashire League; from Cambridge undergraduates getting a lesson from Zaheer Abbas to Ian Botham excelling with bat and ball at Lord's; from a farmer's boy making an unbeaten 24 at an Oxfordshire village match to the incomparable clowning of Derek Randall at Trent Bridge.

'Surely destined to rest beside the finest works of this nature in the library of cricket.' David Frith, Wisden Cricket Monthly