The Besieged Ego: Doppelgangers and Split Identity Onscreen

من محاصره شده، بازنمایی، یا میانجیگری هویت در فیلم و تلویزیون را از طریق تجزیه و تحلیل کامل از جنجال‌ها و شخصیت‌های دوپاره یا تکه تکه ارزیابی می‌کند. رواج شخصیت‌های غیرخودمختار در طیف گسترده‌ای از نمونه‌های فیلم و تلویزیون، مفهوم هویت یکپارچه و «شناختنی» را زیر سؤال می‌برد. شکل حالت‌ها و لفاظی‌های دوگانه و سینمایی که برای نشان دادن هویت پراکنده استفاده می‌شود، در کتاب از طریق تحلیل دقیق متون برگرفته از طیفی از زمینه‌های صنعتی، تاریخی و فرهنگی مورد بررسی قرار گرفته است. داپلگانگر یا دوگانه دارای معانی فرهنگی مهمی در مورد معنای «انسان» بودن و تجربه هویت به عنوان یک فرد جنسیتی است. دوتایی همچنین به شکلی داستانی تجربه مشکل ساز ما از جهان را به عنوان یک سوژه اجتماعی و ظاهراً کامل و مستقل بیان می کند. بنابراین من محاصره شده سؤالات مهمی را در مورد بازنمایی هویت روی صفحه و مسائل مربوط به خودمختاری و معنای «انسان» بودن مطرح می‌کند، با این حال شرحی کلی از دوگانه روی صفحه را نیز ترسیم می‌کند. مطالعات موردی شامل ترسناک، فانتزی و کمدی است.

The Besieged Ego critically appraises the representation, or mediation, of identity in film and television through a thorough analysis of doppelgangers and split or fragmentary characters. The prevalence of non-autonomous characters in a wide variety of film and television examples calls into question the very concept of a unified, ‘knowable’ identity. The form of the double, and cinematic modes and rhetorics used to denote fragmentary identity, is addressed in the book through a detailed analysis of texts drawn from a range of industrial, historical and cultural contexts. The doppelganger or double carries significant cultural meanings about what it means to be ‘human’ and the experience of identity as a gendered individual. The double also expresses in fictional form our problematic experience of the world as a social, and supposedly whole and autonomous, subject. The Besieged Ego therefore raises important questions about the representation of identity onscreen and concomitant issues regarding autonomy and what it means to be ‘human’, yet it also charts a generic account of the double onscreen. Case studies include horror, fantasy, and comedy.