The Barbary Macaque: A Case Study in Conservation

ماکاک بربری (که اغلب به اشتباه میمون نامیده می شود) برای اولین بار در اواخر سال 1979 مورد توجه کارگروه حفاظت از انجمن نخستیداران بریتانیای کبیر قرار گرفت، زمانی که جان فا گزارش داد که حیوانات "مازاد" از جبل الطارق به جبل الطارق فرستاده می شوند. مکان های مشکوک، مانند یک پارک سافاری ایتالیایی. از آنجایی که هیچ ورودی علمی در مدیریت ارتش از مستعمره میمون ها در جبل الطارق وجود نداشت، و نگرانی در مورد همخونی، تغذیه و سلامت وجود داشت - در مورد دوام طولانی مدت کلنی، احساس می شد که انجمن می تواند کمک کند. مقامات علمی جبل الطارق و ارتش بسیار پذیرای پیشنهاد و ایده های ما بودند، و این موضوع طی چند سال گذشته، رئیسان متوالی - رابین دانبار و ریچارد رانگهام، من و اکنون میراندا استیونسون - را با تشویق و کمک مداوم جان فا به خود مشغول کرد. ملاحظات به زودی به وضعیت گونه به عنوان یک کل گسترش یافت، به طوری که سه جنبه اصلی وجود داشت: - (1) بهبود سلامت جمعیت بزرگتر خودپایدار در جبل الطارق، (2) وضعیت و زیست شناسی رفتاری جمعیت های طبیعی در شمال آفریقا (مراکش و الجزایر)، و (3) دستاوردهای پرورشی در پارک ها و باغ وحش های اروپایی، و پتانسیل آنها برای معرفی مجدد به مناطق مناسب در شمال آفریقا، همراه با سایر امکانات. رابین دانبار مجموعه‌ای از توصیه‌ها را برای مدیریت مستعمره جبل الطارق با توجه به تعداد، ساختار سن و جنس و روابط رفتاری، همراه با برخی مشاهدات در مورد رژیم غذایی برای جلوگیری از چاقی و ناباروری سازماندهی کرد.

The Barbary macaque (all too often mistakenly called an ape) was first brought to the attention of the Conservation Working Party of the Primate Society of Great Britain late 1979 when John Fa reported that 'surplus' animals were being sent from Gibraltar to dubious locations, such as an Italian safari park. Since there had been no scientific input into the Army's management of the monkey colony on Gibraltar, and there was concern about inbreeding, nutrition and health - about the long-term viability of the colony, it was felt that the Society could help. The Gibraltar Scientific Authority and the Army were very receptive to our offer and ideas, and this topic occupied successive chairmen over the last few years - Robin Dunbar and Richard Wrangham, myself and now Miranda Stevenson - with constant prompting and help from John Fa. Considerations soon extended to the status of the species as a whole, so that there have been three main aspects:- (1) the improved health of a larger self-sustaining population on Gibraltar, (2) the status and behavioural biology of natural populations in North Africa (Morocco and Algeria), and (3) the breeding achievements in European parks and zoos, and their potential for reintroduction to suitable areas in North Africa, along with other possibilities. Robin Dunbar organized the compilation of recommendations for managing the Gibraltar colony with regard to numbers, age-sex struc­ ture and behavioural relationships, with some observations on diet to avoid obesity and infertility.