The Astronomy of Levi ben Gerson (1288–1344): A Critical Edition of Chapters 1–20 with Translation and Commentary

به نظر می‌رسد که اس. مونک اولین محقق مدرنی بود که توجه را به اهمیت نجوم لوی بن گرسون جلب کرد، که مطمئناً اصلی‌ترین اثر در مورد نجوم بود که در قرون وسطی به زبان عبری نوشته شده بود. مونک (1859، ص 500) از یک متخصص خواست تا مطالعه جدی در مورد این کار انجام دهد، اما در قرن بعدی پاسخ چندانی به درخواست او نشد. در واقع، این اولین نسخه از متن عبری هر بخش از نجوم لوی است، مگر برای فهرست مطالب (رنان، 1893، صفحات 624-32)، و اشعار جشن اختراع عصای یعقوب که در فصل 9 آمده است. (Carlebach, 191Oa, pp. 152-53). متن نجوم لوی به سبک عبری پرمعنا نوشته شده است، اما محتوا با اصالت می درخشد. سنت بطلمیوسی بر اساس این ایده که مدل‌های سیاره‌ای باید هم با مشاهدات خود لاوی و هم با مشاهدات پیشینیان مطابقت داشته باشند، و این ادعا که نظریه‌های نجومی باید از نظر فلسفی درست باشد، مورد انتقاد عمیق قرار می‌گیرد. نشاط پایدار سنت بطلمیوسی توسط O. Neugebauer چنین توصیف شده است: «هیچ راهی بهتر از قرار دادن Almagest، Opus astronomicum اثر آل باوینی از انسجام درونی نجوم باستان و قرون وسطی وجود ندارد. فصل به فصل، قضیه به قضیه، جدول به جدول، این آثار به موازات هم اجرا می‌شوند.» (1957، صفحات 205-6).

It would seem that S. Munk was the first modern scholar to draw attention to the significance of Levi ben Gerson's Astronomy, surely the most original work on astronomy written in Hebrew in the Middle Ages. Munk (1859, p. 500) called for a specialist to undertake a serious study of this work, but there was little response to his plea in the succeeding century. Indeed, this is the first edition of the Hebrew text of any part of Levi's Astronomy but for the table of contents (Renan, 1893, pp. 624-32), and the poems celebrating the invention of the Jacob Staff that appear in chapter 9 (Carlebach, 191Oa, pp. 152-53). The text of Levi's Astronomy is written in a ponderous Hebrew style but the content sparkles with originality. The Ptolemaic tradition is subjected to a profound critique based on the idea that the planetary models must conform both to Levi's own observations as well as those of the ancients, and the claim that astronomical theory must be philosophically sound. The enduring vigor of the Ptolemaic tradition has been characterized by O. Neugebauer as fol­ lows: "There is no better way to convince oneself of the inner coherence of ancient and medieval astronomy than to place side by side the Almagest, al­ BaWini's Opus astronomicum and Copernicus's De Revolutionibus. Chapter by chapter, theorem by theorem, table by table, these works run parallel" (1957, pp. 205-6).