The Asian American achievement paradox

آسیایی‌آمریکایی‌ها اغلب به عنوان اقلیت الگو تصور می‌شوند. حضور چشمگیر آن‌ها در دانشگاه‌های نخبه و درآمد بالای خانوارها به ساخت روایت «استثنایی‌گرایی» آسیایی آمریکایی کمک کرده است. در حالی که بسیاری از محققان و فعالان این موضوع را یک افسانه توصیف می کنند، صاحب نظران ادعا می کنند که پیشرفت تحصیلی آسیایی-آمریکایی ها نتیجه ارزش های فرهنگی منحصر به فرد است. در پارادوکس دستاورد آسیایی آمریکایی، جامعه شناسان جنیفر لی و مین ژو گزارش قانع کننده ای از پیشرفت تحصیلی فرزندان مهاجران آسیایی ارائه می دهند. لی و ژو با تکیه بر مصاحبه‌های عمیق با کودکان بزرگسال مهاجران چینی و پناهندگان ویتنامی و داده‌های نظرسنجی، جامعه‌شناسی و روان‌شناسی اجتماعی را برای توضیح نحوه تعامل قوانین مهاجرت، مؤسسات و فرهنگ برای تقویت دستاوردهای بالا در میان گروه‌های خاص آسیایی آمریکایی، پیوند می‌دهند. /p>

برای چینی‌ها و ویتنامی‌ها در لس‌آنجلس، لی و ژو دریافتند که پیشرفت تحصیلی نسل دوم به‌رغم نمایه‌های اجتماعی-اقتصادی بسیار متفاوت والدین مهاجرشان، بسیار مشابه است. از آنجایی که سیاست های مهاجرتی پس از سال 1965 به نفع افرادی است که سطح تحصیلات و مهارت های حرفه ای بالاتری دارند، بسیاری از مهاجران آسیایی در هنگام ورود به ایالات متحده تحصیلات بالایی دارند. آنها یک چارچوب موفقیت خاص به ارمغان می آورند، که به طور دقیق به عنوان کسب مدرک از یک دانشگاه نخبه و کار در یک زمینه با موقعیت بالا تعریف می شود. این چارچوب موفقیت در بسیاری از جوامع محلی آسیایی تقویت شده است، که منابعی مانند دوره های آمادگی کالج و تدریس خصوصی را در اختیار اعضای گروه، از جمله اعضای کم درآمد آنها قرار می دهند.

در حالی که چارچوب موفقیت بخشی از آمریکایی های آسیایی را تشکیل می دهد. لی و ژو همچنین دریافتند که موسساتی مانند مدارس دولتی در حمایت از چرخه دستاوردهای آمریکایی آسیایی بسیار مهم هستند. به عنوان مثال، معلمان و مشاوران راهنما که تصور می کنند دانش آموزان آسیایی-آمریکایی باهوش، منظم و درس خوان هستند، به آنها کمک بیشتری می کنند و آنها را به سمت برنامه های تحصیلی رقابتی هدایت می کنند. این مزیت های سازمانی به نوبه خود منجر به عملکرد و نتایج تحصیلی بهتر در میان دانشجویان آسیایی آمریکایی می شود. با این حال، انتظارات برای موفقیت بالا هزینه دارد: مفهوم موفقیت آسیایی-آمریکایی یک «پارادوکس دستاورد» ایجاد می کند که در آن آسیایی-آمریکایی هایی که با چارچوب موفقیت مطابقت ندارند احساس شکست یا نژاد پرت می کنند. در حالی که صاحب نظران موفقیت آمریکایی آسیایی را به ویژگی‌های برتر مفروض ذاتی فرهنگ آسیایی نسبت می‌دهند، لی و ژو نشان می‌دهند که چگونه عناصر تاریخی، فرهنگی و نهادی با هم کار می‌کنند تا به جمعیت‌های خاصی امتیاز دهند. پارادوکس دستاورد آسیایی-آمریکایی که در تقابل روشنی با مفاهیم فرهنگ مبتنی بر کلیشه است، درک ماهرانه و ظریفی را ارائه می دهد که چگونه و چرا گروه های مهاجر خاص موفق می شوند.

Asian Americans are often stereotyped as the “model minority.” Their sizeable presence at elite universities and high household incomes have helped construct the narrative of Asian American “exceptionalism.” While many scholars and activists characterize this as a myth, pundits claim that Asian Americans’ educational attainment is the result of unique cultural values. In The Asian American Achievement Paradox, sociologists Jennifer Lee and Min Zhou offer a compelling account of the academic achievement of the children of Asian immigrants. Drawing on in-depth interviews with the adult children of Chinese immigrants and Vietnamese refugees and survey data, Lee and Zhou bridge sociology and social psychology to explain how immigration laws, institutions, and culture interact to foster high achievement among certain Asian American groups.

For the Chinese and Vietnamese in Los Angeles, Lee and Zhou find that the educational attainment of the second generation is strikingly similar, despite the vastly different socioeconomic profiles of their immigrant parents. Because immigration policies after 1965 favor individuals with higher levels of education and professional skills, many Asian immigrants are highly educated when they arrive in the United States. They bring a specific “success frame,” which is strictly defined as earning a degree from an elite university and working in a high-status field. This success frame is reinforced in many local Asian communities, which make resources such as college preparation courses and tutoring available to group members, including their low-income members.

While the success frame accounts for part of Asian Americans’ high rates of achievement, Lee and Zhou also find that institutions, such as public schools, are crucial in supporting the cycle of Asian American achievement. Teachers and guidance counselors, for example, who presume that Asian American students are smart, disciplined, and studious, provide them with extra help and steer them toward competitive academic programs. These institutional advantages, in turn, lead to better academic performance and outcomes among Asian American students. Yet the expectations of high achievement come with a cost: the notion of Asian American success creates an “achievement paradox” in which Asian Americans who do not fit the success frame feel like failures or racial outliers. While pundits ascribe Asian American success to the assumed superior traits intrinsic to Asian culture, Lee and Zhou show how historical, cultural, and institutional elements work together to confer advantages to specific populations. An insightful counter to notions of culture based on stereotypes, The Asian American Achievement Paradox offers a deft and nuanced understanding how and why certain immigrant groups succeed.