The Art of the Network: Strategic Interaction and Patronage in Renaissance Florence

نوشتن نامه‌ها به افراد قدرتمند برای جلب لطف آنها و به دست آوردن جوایزی مانند مناصب سیاسی، معافیت مالیاتی و توصیه‌ها، نهادی در فلورانس رنسانس بود. این تمرین ابزار مهمی برای کسانی بود که به دنبال تحرک اجتماعی، امنیت و به رسمیت شناختن توسط دیگران بودند. در این مطالعه دقیق از حمایت سیاسی و اجتماعی در فلورانس قرن پانزدهم، پل دی. مک لین نشان می دهد که حمایت بسیار بیشتر از دنبال کردن پاداش های خاص بود. این همچنین به دنبال روابط و تعریف خود در رابطه با دیگران بود. برای مستقل شدن در فلورانس رنسانس، ابتدا باید ارتباط برقرار می کرد. با هنر شبکه، مک‌لین با ردیابی پیشینه‌های تاریخی شبکه‌سازی و بررسی مفهوم خود که همراه آن است، شکافی را در دانش جامعه‌شناسی پر می‌کند. تحلیل او از حمایت به نقد نظریه‌های معاصر در مورد شبکه‌های اجتماعی و سرمایه اجتماعی، و کاوش در معنای جامعه‌شناختی «فرهنگ» باز می‌شود.

مک‌لین هزاران نامه به و از فلورانسی‌های دوره رنسانس را موشکافی کرد. او پروتکل‌های اجتماعی را که نامه‌ها آشکار می‌کنند، توصیف می‌کند، و توجه ویژه‌ای به ابزارهایی دارد که فلورانسی‌ها با آن‌ها ارائه‌های معتبری از خود می‌سازند. مک‌لین می‌گوید که نامه‌ها نه تنها به شکل‌گیری اشکال جدیدی از خودنمایی، بلکه همچنین نوع جدیدی از خود را که باید ارائه شود گواهی می‌دهند: تصوری نوظهور و «مدرن» از خود به‌عنوان یک عامل مستقل. آنها همچنین اهمیتی را که نویسندگانشان به مفاهیم شرافت قائل بودند و شیوه هایی که خود را در ارتباط با دولت فلورانس می دانستند، آشکار می کنند.

Writing letters to powerful people to win their favor and garner rewards such as political office, tax relief, and recommendations was an institution in Renaissance Florence; the practice was an important tool for those seeking social mobility, security, and recognition by others. In this detailed study of political and social patronage in fifteenth-century Florence, Paul D. McLean shows that patronage was much more than a pursuit of specific rewards. It was also a pursuit of relationships and of a self defined in relation to others. To become independent in Renaissance Florence, one first had to become connected. With The Art of the Network, McLean fills a gap in sociological scholarship by tracing the historical antecedents of networking and examining the concept of self that accompanies it. His analysis of patronage opens into a critique of contemporary theories about social networks and social capital, and an exploration of the sociological meaning of “culture.”

McLean scrutinized thousands of letters to and from Renaissance Florentines. He describes the social protocols the letters reveal, paying particular attention to the means by which Florentines crafted credible presentations of themselves. The letters, McLean contends, testify to the development not only of new forms of self-presentation but also of a new kind of self to be presented: an emergent, “modern” conception of self as an autonomous agent. They also bring to the fore the importance that their writers attached to concepts of honor, and the ways that they perceived themselves in relation to the Florentine state.