The architecture of madness : insane asylums in the United States

دیوانه‌خانه‌هایی با طراحی دقیق و با عظمت - از نظر ظاهری از معابد کلاسیک گرفته تا قلعه‌های گوتیک - زمانی منظره‌ای رایج در حومه شهرها و شهرهای آمریکا بودند. بسیاری از این ساختمان‌ها مدت‌ها پیش با خاک یکسان شده‌اند، و آن‌هایی که باقی مانده‌اند به‌عنوان یادآوری وحشتناک یک سیستم اغلب بی‌رحمانه هستند. با این حال، در بیشتر قرن نوزدهم، این آسایشگاه‌ها مظهر این باور رایج در میان پزشکان و اصلاح‌طلبان اجتماعی بود که جنون یک بیماری قابل درمان است و محیط – به‌ویژه معماری – مؤثرترین ابزار درمان است.

در معماری جنون، کارلا یانی داستانی متقاعد کننده از طراحی درمانی را روایت می کند، از اولین هدف آمریکا – موسساتی که برای دیوانگان ساخته شده تا جنون ساخت و ساز پناهندگی در نیمه دوم سال. قرن. در مرکز تحقیقات یانی، دکتر توماس کرکبراید، کواکر متولد پنسیلوانیا قرار دارد، که در دهه 1840 راهی جدید برای اسکان بیماران روانی ابداع کرد که بر جداسازی بر اساس شدت بیماری، سهولت درمان و نظارت و تهویه تاکید داشت. پس از جنگ داخلی، معماران آمریکایی بیمارستان‌هایی با طرح کرک‌براید در سراسر کشور طراحی کردند.

قبل از پایان قرن، علاقه به طرح کرک‌براید کاهش یافته بود. بسیاری از پناهگاه‌ها به انبارهای انسانی تبدیل شده بودند و استدلال‌هایی را علیه ساختارهای یکپارچه‌ای که کرکبراید از آن حمایت می‌کرد، تقویت می‌کرد. در همان زمان، حرفه پزشکی شروع به پذیرش رویکرد عصبی تری به بیماری روانی کرد که معماری را تا حد زیادی با درمان آن بی ربط می دانست. دیوانگی نگاهی تازه و بدیع به دغدغه قرن‌ها نظام پزشکی آمریکا با معماری درمانی به عنوان راهی برای درمان بیماری‌های اجتماعی است.

کارلا یانی دانشیار است. تاریخ هنر در دانشگاه راتگرز و نویسنده موزه های طبیعت: علم ویکتوریا و معماری نمایش.

Elaborately conceived, grandly constructed insane asylums—ranging in appearance from classical temples to Gothic castles—were once a common sight looming on the outskirts of American towns and cities. Many of these buildings were razed long ago, and those that remain stand as grim reminders of an often cruel system. For much of the nineteenth century, however, these asylums epitomized the widely held belief among doctors and social reformers that insanity was a curable disease and that environment—architecture in particular—was the most effective means of treatment.

In The Architecture of Madness, Carla Yanni tells a compelling story of therapeutic design, from America’s earliest purpose—built institutions for the insane to the asylum construction frenzy in the second half of the century. At the center of Yanni’s inquiry is Dr. Thomas Kirkbride, a Pennsylvania-born Quaker, who in the 1840s devised a novel way to house the mentally diseased that emphasized segregation by severity of illness, ease of treatment and surveillance, and ventilation. After the Civil War, American architects designed Kirkbride-plan hospitals across the country.

Before the end of the century, interest in the Kirkbride plan had begun to decline. Many of the asylums had deteriorated into human warehouses, strengthening arguments against the monolithic structures advocated by Kirkbride. At the same time, the medical profession began embracing a more neurological approach to mental disease that considered architecture as largely irrelevant to its treatment.

Generously illustrated, The Architecture of Madness is a fresh and original look at the American medical establishment’s century-long preoccupation with therapeutic architecture as a way to cure social ills.

Carla Yanni is associate professor of art history at Rutgers University and the author of Nature’s Museums: Victorian Science and the Architecture of Display.