The Apologetics of Evil: The Case of Iago

این کتاب یک مراقبه فلسفی مختصر در مورد یاگو و ماهیت شر است، از طریق کاوش در پازل ماندگار موجود در اتللو شکسپیر. چه چیزی یاگو را وادار می کند تا سقوط اتللو را هماهنگ کند؟ به جای تلقی بی انگیزه ایاگو به عنوان بزرگترین ضعف نمایشنامه، عذرخواهی شیطان نشان می دهد که چگونه این فقدان انگیزه بزرگترین نقطه قوت نمایشنامه است. ریچارد راتزش تعیین می کند که یاگو به دنبال یک هدف خاص یا انتقام برای یک اشتباه مجزا نیست. درعوض، ایاگو توسط خود اشتیاق به جذابیت اداره می شود. Raatzsch توضیح می دهد که این اشتیاق نسخه ای بیمارگونه از رفتار عادی انسان است و یاگو فاقد توانایی تشخیص دیگران است. آنچه بیش از همه برای او اهمیت دارد تفاوت بین خودش و بقیه جهان است.

این کتاب با پرتره ای از یاگو آغاز می شود و ماهیت و اهمیت اخلاقی شری که او نماینده آن است را در نظر می گیرد. Raatzsch به مرزهای تقسیم عادی و آسیب شناسی می پردازد و شر را به عنوان شکلی بیمارگونه از خوب یا عادی مفهوم می کند. از این نظر، شر از نظر مفهومی به امر عادی وابسته است و ایاگو، به عنوان نوعی هیولای اخلاقی، نوعی نیستی است. بنابراین، ممکن است اقدامات او قابل درک و دفاع باشد، حتی اگر قابل توجیه نباشد. رااتزش در پایانی کوتاه استدلال می‌کند که ارائه ادبیات از آنچه هیولا یا فضیلت‌آمیز است می‌تواند درک این مفاهیم را تشکیل دهد، نه صرفاً آنها را نشان دهد.

This book is a concise philosophical meditation on Iago and the nature of evil, through the exploration of the enduring puzzle found in Shakespeare's Othello. What drives Iago to orchestrate Othello's downfall? Instead of treating Iago's lack of motive as the play's greatest weakness, The Apologetics of Evil shows how this absence of motive is the play's greatest strength. Richard Raatzsch determines that Iago does not seek a particular end or revenge for a discrete wrong; instead, Iago is governed by a passion for intriguing in itself. Raatzsch explains that this passion is a pathological version of ordinary human behavior and that Iago lacks the ability to acknowledge others; what matters most to him is the difference between himself and the rest of the world.

The book opens with a portrait of Iago, and considers the nature and moral significance of the evil that he represents. Raatzsch addresses the boundaries dividing normality and pathology, conceptualizing evil as a pathological form of the good or ordinary. Seen this way, evil is conceptually dependent on the ordinary, and Iago, as a form of moral monster, is a kind of nonbeing. Therefore, his actions might be understood and defended, even if they cannot be justified. In a brief epilogue, Raatzsch argues that literature's presentation of what is monstrous or virtuous can constitute an understanding of these concepts, not merely illustrate them.