The Animal and the Human in Ancient and Modern Thought: The ‘Man Alone of Animals’ Concept

یونانیان باستان با جداسازی ظرفیت‌ها و موهبت‌هایی که منحصر به انسان می‌دانستند، تلاش می‌کردند تا انسان را در مقابل سایر گونه‌های جانوری تعریف کنند. این رویکرد نسبت به تعریف انسان هنوز با فراوانی شگفت‌آوری در رساله‌های فلسفی مدرن، در مطالعات رفتاری حیوانات مدرن و در ادبیات حقوق حیوانات ظاهر می‌شود تا هم موافق و هم علیه این موضع که انسان‌ها به دلیل این یا آن‌ها خاص و منحصربه‌فرد هستند. ویژگی یا مهارتی که اعتقاد بر این است که آنها دارای آن هستند. برخی از ادعاهای مواهب منحصر به فرد انسان در سال‌های اخیر به موضوع پژوهش‌های فشرده توسط رفتارشناسان شناختی تبدیل شده است که در زمینه‌های غیر آزمایشگاهی انجام شده است. بحث در حال حاضر مانند دوران کلاسیک پر جنب و جوش است، و آنچه که قابل توجه است، مثال ها و روش های استدلالی است که برای اثبات این یا آن موضع در مورد هر موضوعی که در ارتباط با موقعیت منحصر به فرد انسان ها در فلسفی یا فلسفی معاصر با آن مواجه می شود، استفاده می شود. ادبیات اخلاق‌شناختی اغلب سوابق باستانی را به یاد می‌آورد.

این اولین مطالعه کتابی است که در مورد «انسان تنها از حیوانات» topos در ادبیات کلاسیک است، بدون اینکه تحلیل آن به یونانی-رومی محدود شود. ادعاهایی مبنی بر منحصر به فرد بودن فکری انسان، اما از جمله ادعاهای کلاسیک در مورد منحصر به فرد بودن فیزیولوژیکی و عاطفی انسان. این تحلیل از مظاهر باستانی را با بررسی چگونگی بقای امر عادی و بیان مجدد، دگرگونی و بسط در ادبیات اخلاق‌شناسی معاصر و در ادبیات حقوق حیوانات و جنبش‌های رفاه حیوانات تکمیل می‌کند. نویسنده استفان تی. نیومایر نشان می دهد که انسان محوری که در کاربردهای یونانی «انسان تنها از حیوانات» topos شناسایی شده است نه تنها در بسیاری از جنبه های بحث کنونی در مورد روابط انسان و حیوان زنده است، بلکه مبارزه با اثرات منفی آن هدف اعلام شده برخی از فیلسوفان و فعالان مدرن است.

Ancient Greeks endeavored to define the human being vis-à-vis other animal species by isolating capacities and endowments which they considered to be unique to humans. This approach toward defining the human being still appears with surprising frequency, in modern philosophical treatises, in modern animal behavioral studies, and in animal rights literature, to argue both for and against the position that human beings are special and unique because of one or another attribute or skill that they are believed to possess. Some of the claims of man’s unique endowments have in recent years become the subject of intensive investigation by cognitive ethologists carried out in non-laboratory contexts. The debate is as lively now as in classical times, and, what is of particular note, the examples and methods of argumentation used to prove one or another position on any issue relating to the unique status of human beings that one encounters in contemporary philosophical or ethological literature frequently recall ancient precedents.

This is the first book-length study of the ‘man alone of animals’ topos in classical literature, not restricting its analysis to Greco-Roman claims of man’s intellectual uniqueness, but including classical assertions of man’s physiological and emotional uniqueness. It supplements this analysis of ancient manifestations with an examination of how the commonplace survives and has been restated, transformed, and extended in contemporary ethological literature and in the literature of the animal rights and animal welfare movements. Author Stephen T. Newmyer demonstrates that the anthropocentrism detected in Greek applications of the ‘man alone of animals’ topos is not only alive and well in many facets of the current debate on human-animal relations, but that combating its negative effects is a stated aim of some modern philosophers and activists.