The Anatomy of Idealism: Passivity and Activity in Kant, Hegel and Marx

در تلاش خود برای مقابله با ماهیت ذهن انسان، ایده آلیسم از اصطلاحاتی مانند "خود ناب"، "تصویر متعالی"، "آگاهی ناب" و غیره استفاده می کند. این شرایط به چه معناست؟ به چه چیزی اشاره می کنند؟ حداقل از نظر بصری، پاسخ زیر می‌تواند رضایت‌بخش باشد: این عبارات و عبارات مشابه ظاهراً کیفیت بسیار ویژه‌ای از ذهن انسان را به تصویر می‌کشند، کیفیتی که به دلیل آن انسان صرفاً بخشی از طبیعت نیست، بلکه موجودی است که قادر به شناخت و شناخت است. عمل بر اساس اصول حاکم بر قلمرو معنوی. در فصل اول پژوهش حاضر، نویسنده تلاش می‌کند تا ایده «من خالص» را به زمین بیاورد. نویسنده با تحلیل مفهوم ادراک محض کانت - جد همه مفاهیم مشابه در تاریخ ایده آلیسم مدرن و معاصر - به این نتیجه می رسد که کارکردها و ظرفیت های خاصی که توسط خود کانت به ادراک محض نسبت داده می شود، دلالت بر رد چارچوب ایده آلیستی و ضرورت دارد. برای "طبیعی کردن" ایده خود ناب. به عبارت دیگر - و علی رغم ادعای کانت بر خلاف آن - نمی توان ادراک خالص محض را بر انسان که به عنوان بخشی از طبیعت، به عنوان یک احساس و یک موجود حس کننده در نظر گرفته می شود، تصور کرد. به نظر می رسد که مرجع بیان "خود خالص" برای ما بسیار آشناتر است - یک ارگانیسم انسانی، با همه نیازها، انگیزه ها و تمایلاتش.

In its attempt to come to grips with the nature of the human mind idealism employs such terms as "pure self," "transcendental apperception," "pure con­ sciousness" and so on. What do these terms mean? What do they refer to? Pro­ visionally, at least, the following answer could be satisfying: such and similar expressions are purported to capture a very special quality of human mind, a quality due to which man is not simply a part of nature, but a being capable of knowing and acting according to principles governing the spiritual realm. In the first chapter of the present study the author attempts to bring the idea of "pure Ego" down to earth. By analyzing Kant's concept of pure appercep­ tion - the ancestor of all similar notions in the history of modern and contem­ porary idealism - the author concludes that certain functions and capacities attributed to pure apperception by Kant himself imply the rejection of the idealistic framework and the necessity to "naturalize" the idea of pure self. In other words - and Kant's claims to the contrary notwithstanding - pure ap­ perception cannot be conceived as superimposed upon man viewed as a part of nature, as a feeling and a sensing being. The referent, as it were, of the expres­ sion "pure self' turns out to be something much more familiar to us - a human organism, with all its needs, drives and dispositions.