دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش: 1
نویسندگان: Karin Schlapbach
سری:
ISBN (شابک) : 0198807724, 9780198807728
ناشر: Oxford University Press
سال نشر: 2018
تعداد صفحات: 352
زبان: English
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 10 مگابایت
کلمات کلیدی مربوط به کتاب آناتومی گفتمان رقص: رویکردهای ادبی و فلسفی به رقص در جهان یونانی-رومی بعدی: کلاسیک، ادبیات و داستان، یونان، ادبیات باستان و قرون وسطی، ادبیات و داستان، باستان و کلاسیک، ادبیات باستان و قرون وسطی، ادبیات و داستان، ادبیات، ادبیات آمریکایی، نوشتار و ترکیب خلاق، ادبیات انگلیسی، نظریه ادبی، ادبیات جهان ,کتاب های درسی جدید, مستعمل و اجاره ای,بوتیک تخصصی,باستان,تاریخ,علوم انسانی,کتاب های درسی جدید, مستعمل و اجاره ای,بوتیک تخصصی
در صورت تبدیل فایل کتاب The Anatomy of Dance Discourse: Literary and Philosophical Approaches to Dance in the Later Graeco-Roman World به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب آناتومی گفتمان رقص: رویکردهای ادبی و فلسفی به رقص در جهان یونانی-رومی بعدی نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
در حوزه تازه پر رونق مطالعات رقص و اجراهای یونانی و رومی
باستان، آناتومی گفتمان رقص دیدگاهی تازه و بدیع در مورد
ادراکات باستانی رقص ارائه می دهد. با تمرکز بر قرن دوم پس از
میلاد، مروری بر گفتمان رقص این دوره ارائه میکند و مفهومسازی
رقص را در مجموعهای از متون مختلف، از پلوتارک و لوسیان
ساموساتا، تا کتاب مقدس اعمال یوحنا، لانگوس، و
آپولیوس.
این جلد به دو بخش تقسیم میشود: در حالی که بخش دوم به
اکفراسیهای اجرای رقص در نثر و شعر دوره امپراتوری روم
میپردازد، بخش اول عمیقتر به بررسی چگونگی برخوردهای فلسفی و
ادبی رقص میپردازد. با سایر حوزه های بیان فرهنگی، اعم از زبان و
شعر، بلاغت و هنر، یا فلسفه و دین در تعامل است. سهم متمایز آن در
کنار هم قرار دادن نظریهپردازیهای باستانی رقص و تحلیلهای
فلسفی رسانه با تصاویر ادبی صحنهها و اجراهای رقص نهفته است، و
نه تنها به ژانر بسیار رمزگذاریشده پانتومیم، که بر صحنه در
امپراتوری روم تسلط داشت، توجه میکند، بلکه همچنین به رقص های
آکروباتیک و غیر نمایشی. این ماهیت دوگانه رقص جرقه تأملات بسیار
پیچیده ای را در مورد رابطه بین رقص و معنا در دنیای باستان
برانگیخت و این جلد از این ادعای رمان دفاع می کند که در دوره
امپراتوری بیش از پیش ملموس می شد که رقص، بر خلاف نقاشی یا مجسمه
سازی، می تواند بازنمایی باشد. یا نه: اجرای چیزی جز
خودش. استدلال میکند که رقص بهعنوان عملی درک میشد که در آن
انسانها، چه به عنوان رقصنده و چه تماشاگر، با واقعیت
تقلیلناپذیر وجود فیزیکی خود مواجه میشوند که دائماً در حال
تغییر است و راه آن به سوی شناخت و عمل تجربه فیزیکی است. br>
Within the newly thriving field of ancient Greek and Roman
performance and dance studies, The Anatomy of Dance
Discourse offers a fresh and original perspective on
ancient perceptions of dance. Focusing on the second century
CE, it provides an overview of the dance discourse of this
period and explores the conceptualization of dance across an
array of different texts, from Plutarch and Lucian of Samosata,
to the apocryphal Acts of John, Longus, and
Apuleius.
The volume is divided into two Parts: while the second Part
discusses ekphraseis of dance performance in prose and poetry
of the Roman imperial period, the first delves more deeply into
an examination of how both philosophical and literary
treatments of dance interacted with other areas of cultural
expression, whether language and poetry, rhetoric and art, or
philosophy and religion. Its distinctive contribution lies in
this juxtaposition of ancient theorizations of dance and
philosophical analyses of the medium with literary depictions
of dance scenes and performances, and it attends not only to
the highly encoded genre of pantomime, which dominated the
stage in the Roman empire, but also to acrobatic,
non-representational dances. This twofold nature of dance
sparked highly sophisticated reflections on the relationship
between dance and meaning in the ancient world, and the volume
defends the novel claim that in the imperial period it became
more and more palpable that dance, unlike painting or
sculpture, could be representational or not: a
performance of nothing but itself. It argues that dance was
understood as a practice in which human beings, whether as
dancers or spectators, are confronted with the irreducible
reality of their own physical existence, which is constantly
changing, and that its way to cognition and action is physical
experience.