The American Warfare State: The Domestic Politics of Military Spending

چگونه است که ایالات متحده - کشوری که بر پایه بی اعتمادی به ارتش های پایدار و قدرت متمرکز قوی بنا شده است - قدرتمندترین ارتش تاریخ را در اختیار دارد؟ مدت‌ها پس از جنگ جهانی دوم و پایان جنگ سرد، در زمان افزایش بدهی ملی و کاهش نیاز به سطوح بالای آمادگی نظامی، چرا کنگره همچنان به حمایت از بودجه‌های هنگفت دفاعی ادامه می‌دهد؟
 

ربکا یو. تورپ در کشور جنگی آمریکا استدلال می کند که روابط عمیقی بین اندازه و تداوم مجموعه نظامی آمریکا، رشد قدرت رئیس جمهور برای شروع اقدامات نظامی و کاهش تمایل کنگره وجود دارد. برای بررسی این قدرت هزینه های عمومی بسیج نظامی و جنگ، از جمله نیاز به سربازی اجباری و نرخ های مالیات بالاتر، به عنوان محدودیت های سیاسی در جنگ در بیشتر تاریخ آمریکا عمل می کرد. اما صنعت دفاعی وسیعی که از جنگ جهانی دوم پدید آمد، همچنین منافع سیاسی جدیدی را ایجاد کرد که تدوین‌کنندگان قانون اساسی پیش‌بینی نمی‌کردند. بسیاری از مناطق روستایی و نیمه روستایی از نظر اقتصادی به مشاغل و سرمایه در بخش دفاعی متکی شدند، که به قانونگذارانی که آنها را نمایندگی می‌کردند انگیزه‌های قدرتمندی برای فشار بر هزینه‌های دفاعی مداوم بدون توجه به شرایط یا اهداف امنیت ملی داد. در عین حال، هزینه‌های جنگ اکنون به‌طور عمده توسط اقلیتی از سربازان داوطلب جنگ، نسل‌های آینده مالیات‌دهندگان و جمعیت‌های خارجی که اغلب جنگ‌ها در سرزمین‌هایشان رخ می‌دهد، متقبل می‌شود.
 

نقشه کشی تورپ نشان می‌دهد که چگونه این ساختار انگیزشی جدید، توازن قدرت‌های زمان جنگ بین کنگره و رئیس‌جمهور را عمیقاً تغییر داده است، و در نتیجه صنعت دفاعی همیشه آماده جنگ و یک قوه اجرایی است که از اختیار بی‌سابقه‌ای برای اقدام نظامی برخوردار است.

How is it that the United States-a country founded on a distrust of standing armies and strong centralized power-came to have the most powerful military in history? Long after World War II and the end of the Cold War, in times of rising national debt and reduced need for high levels of military readiness, why does Congress still continue to support massive defense budgets?
 

In The American Warfare State, Rebecca U. Thorpe argues that there are profound relationships among the size and persistence of the American military complex, the growth in presidential power to launch military actions, and the decline of congressional willingness to check this power. The public costs of military mobilization and war, including the need for conscription and higher tax rates, served as political constraints on warfare for most of American history. But the vast defense industry that emerged from World War II also created new political interests that the framers of the Constitution did not anticipate. Many rural and semirural areas became economically reliant on defense-sector jobs and capital, which gave the legislators representing them powerful incentives to press for ongoing defense spending regardless of national security circumstances or goals. At the same time, the costs of war are now borne overwhelmingly by a minority of soldiers who volunteer to fight, future generations of taxpayers, and foreign populations in whose lands wars often take place.
 

Drawing on an impressive cache of data, Thorpe reveals how this new incentive structure has profoundly reshaped the balance of wartime powers between Congress and the president, resulting in a defense industry perennially poised for war and an executive branch that enjoys unprecedented discretion to take military action.