The Afterlife of Texts in Translation: Understanding the Messianic in Literature

زندگی پس از مرگ متون در ترجمه: درک مسیحایی در ادبیات نوشته‌های والتر بنیامین و ژاک دریدا در مورد ترجمه را چنین می‌خواند که نشان می‌دهد متون در یک فرآیند وجود دارند. ترجمه مستمر این کتاب با درک مفهوم «زندگی پس از مرگ» بنیامین و دریدا به‌عنوان «بی‌زمان»، پیشنهاد می‌کند که خواندن نوشته‌های بنیامین و دریدا در مورد ترجمه از نظر تفکر گسترده‌تر آنها در مورد زبان و تاریخ، نشان می‌دهد که متن‌گرایی خود دارای ویژگی «مسیحانه» است. ادموند چپمن با توسعه این ایده در رابطه با بازنویسی‌ها و ترجمه‌های فراوان Don Quijote، به‌ویژه بازنویسی‌های متعدد توسط خورخه لوئیس بورخس، اظهار می‌دارد که متون دارای ساختاری بالقوه برای ترجمه بی‌پایان هستند که پیوسته نوید غلبه بر آن را می‌دهد. خود زبان، تاریخ و متن است.

The Afterlife of Texts in Translation: Understanding the Messianic in Literature reads Walter Benjamin’s and Jacques Derrida’s writings on translation as suggesting that texts exist within a process of continual translation. Understanding Benjamin’s and Derrida’s concept of ‘afterlife’ as ‘overliving’, this book proposes that reading Benjamin’s and Derrida’s writings on translation in terms of their wider thought on language and history suggests that textuality itself possesses a ‘messianic’ quality. Developing this idea in relation to the many rewritings and translations of Don Quijote, particularly the multiple rewritings by Jorge Luis Borges, Edmund Chapman asserts that texts consist of a structure of potential for endless translation that continually promises the overcoming of language, history and textuality itself.