The École Royale Militaire: Noble Education, Institutional Innovation, and Royal Charity, 1750-1788

این کتاب Ecole Militaire پاریس را به‌عنوان یک نهاد بررسی می‌کند و اهمیت آن را به‌عنوان مدرسه‌ای که خود را به‌عنوان الگویی برای اصلاحات در یک لحظه کلیدی در حرکت به سمت حرفه‌گرایی نظامی و همچنین دولت معرفی کرد، استدلال می‌کند. -اجرای آموزش سکولار این مدرسه به دلیل اینکه یک پروژه روشنگری است، متمایز است، یکی از بنیانگذاران آن در سال 1755 مقاله ای در مورد آن در دایره المعارف منتشر کرد. برنامه درسی آن به طور کامل با آموزش لاتین سیستم غالب یسوعی شکست خورد، در حالی که میراث را تطبیق داد. از آکادمی های سوارکاری قرن هفدهم. جایگاه آن به ماهیت مطلق گرایی می پردازد، زیرا برای تجلیل از سلسله بوربون به شیوه ای مشابه مدرسه دخترانه در سنت سیر و اینوالیدس تصور شد. همچنین یک مرکز خیریه سلطنتی بود که برای متحد کردن اشراف با منافع سلطنتی از طریق خدمت سربازی محاسبه شده بود. در ارتش، شواهد نجیب بودن آن الگوی فرمان بسیار مورد بحث سال 1781 سیگور بود که اغلب به عنوان علت برجسته انقلاب فرانسه توصیف می شود.

This book explores the Paris Ecole Militaire as an institution, arguing for its importance as a school that presented itself as a model for reform during a key moment in the movement towards military professionalism as well as state-run secular education. The school is distinguished for being an Enlightenment project, one of its founders publishing an article on it in the Encyclopédie in 1755. Its curriculum broke completely with the Latin pedagogy of the dominant Jesuit system, while adapting the legacy of seventeenth-century riding academies. Its status touches on the nature of absolutism, as it was conceived to glorify the Bourbon dynasty in a similar way to the girls’ school at Saint Cyr and the Invalides. It was also a dispensary of royal charity calculated to ally the nobility more closely to royal interests through military service. In the army, its proofs of nobility were the model for the much debated 1781 Ségur decree, often described as a notable cause of the French Revolution.