Thallium-201 and Technetium-99m-Pyrophosphate Myocardial Imaging in the Coronary Care Unit

تجسم غیرتهاجمی انفارکتوس میوکارد با استفاده از رادیونوکلئیدها به بیش از هجده سال قبل بازمی گردد. ادوارد آ. کار و ویلیام اچ بیروالتز اولین بار بودند که (1962) تصویربرداری موفق خارجی از انفارکتوس میوکارد را در سگ ها و انسان ها با استفاده از دوربین سوسوزن خشم گزارش کردند. آنها نشان دادند که پس از تجویز داخل وریدی 86Rb یا l3ICS یک انفارکتوس به عنوان یک "نقطه سرد" مشاهده شد، در حالی که 203Hg نشاندار کلمریدین منجر به تصویر "نقطه داغ" از انفارکتوس شد. از آن زمان، پیشرفت‌های عمده‌ای در رادیونوکلئیدهای قابل دسترس، دوربین‌های سوسوزن و قابلیت‌های پردازش کامپیوتری صورت گرفته است. به ویژه، توسعه دوربین‌های گامای متحرک این امکان را برای به دست آوردن تصاویر با کیفیت بالا حتی در کنار بالین بیماران بدحال باز کرد. از زمان توسعه یک رادیودارو جدید در سال 1974، 20lTI و استفاده از 99mTc-pyrophosphate برای تصویربرداری از میوکارد، این عوامل تصویربرداری به طور گسترده ای برای تشخیص انفارکتوس حاد میوکارد استفاده می شوند. با این حال، برای کاربرد عملی، اغلب به نظر می رسد که عدم قطعیت یا حتی سردرگمی در مورد مزایای نسبی هر روش وجود دارد.

Noninvasive visualization of myocardial infarction using radionuclides dates back over eighteen years. Edward A. Carr and William H. Beierwaltes were first to report (1962) successful external imaging of myocardial infarcts in dogs and in man using an Anger scintillation camera. They demonstrated that after intravenous administration of 86Rb or l3ICS an infarct was visualized as a "cold spot", while 203Hg-labeled-chlormeridin resulted in a "hot-spot" image of the infarct. Since then, there have been major developmental improvements in avail­ able radionuclides, scintillation cameras and computer processing capabilities. In particular, the development of mobile gamma cameras opened the possi­ bility to obtain high quality images even at the bedside of critically ill patients. Since the development in 1974 of a new radiopharmaceutical, 20lTI and the application of 99mTc-pyrophosphate for myocardial imaging, these imaging agents are widely used for the detection of acute myocardial infarction. However, for practical application, frequently there appears to be uncertainty or even confusion concerning the relative merits of each method.